«والحديث عن الماضى».
قرآن اخبار گذشته عالم را نيز در اختيار انسان قرار مى‌دهد. حال، يا گذشته تاريخى يا ساختمانى يا معنوى و يا سرگذشت ملت‌هاى گذشته را. خود اين موضوع هم دانش گسترده‌اى است. امروزه، انسان چه قدر براى درك مسائل گذشته جهان هزينه مى‌كند؟ چه اندازه براى درك علوم و حوادث گذشته بشر زحمت مى‌كشد و مى‌كوشد پس از پنجاه سال سنگ نوشته‌اى را فهم كند تا از گذشته ملتى خبر بگيرد؟ قرآن اين كار را كرده و در آيات خود از ابتداى شروع ساختمان جهان تا وقتى اين نظام حيرت‌انگيز به اين صورت بر پا شده را توضيح داده است. تازه، اين دو علم را مقدمه ديدن خدا و ايمان به وجود مقدّس او مى‌داند.
بى‌سبب نبوده كه شخصيت‌هايى هم‌چون امير المؤمنين، عليه‌السلام، و حضرت زهرا، عليهاالسلام، امام مجتبى، عليه‌السلام، و ساير ائمه، عليهم السلام، اين‌طور عاشق خدا بودند. آن‌ها اين عشق را از قرآن گرفته بودند. حضرت سيد الشهدا، عليه‌السلام، در دعاى عرفه كه به راستى معجزه‌اى در عالم انسانيت است، مسائلى را از عالم آفرينش، بدن، نفس و از ساختمان بدن انسان طرح كرده كه شگفت‌آور است. بنا بر روايات، آن حضرت هنگام ايراد اين دعا مانند مشك از ديده اشك مى‌ريخت و دست بر آسمان برداشته بود. حضرت در اين دعا درباره ساختمان بدن، چشم، رگ‌ها، سيستم اعصاب، مخ و ... نكاتى را طرح مى‌كند كه به واقع عجيب است. در صحراى عرفات، نه آزمايشگاهى وجود داشته، و نه ميكروسكوپ و تلسكوپى در كار بوده، بلكه صحراى خشكى بوده كه در آن مردى به عشق خدا روى خاك‌ها نشسته و از كار و صنعت خدا تعريف كرده و اشك ريخته است.
انسان با خواندن كلمات حضرت سيدالشهدا، عليه‌السلام، چنان باادب و متواضع مى‌شود كه انگار شخص امام حسين، عليه‌السلام، امور معنوى او را ساخته و پرداخته كرده است.
منبع : پایگاه عرفان
