قرآن مجيد شخص محارب و مفسد را علاوه بر وعده كيفر دنيايى، وعده كيفر سختى در قيامت داده است، بنابراين محاربه و افساد از گناهان كبيره است.
محارب كسى است كه اسلحه بردارد، براى اينكه با ترساندن مسلمانان به مال و ناموس آنان دستدرازى كند، و فرقى نمىكند كه اين اسلحه چه باشد:
شمشير، نيزه، تفنگ، كارد، چوب، سنگ.
در اين برنامه خواه تنها باشد يا داراى همدست و خواه بتواند مالى را ببرد يا به كسى لطمه وارد كند يا نه، در دريا باشد يا خشكى، شهر باشد يا ده، صحرا باشد يا سرگردنه، شب باشد يا روز، مسلمان باشد يا غير مسلمان، مرد باشد يا زن، در بلاد اسلامى باشد يا كفر، و بالاخره محارب كسى است كه با به كار بردن اسلحه و قصد حمله به مسلمانان از آنان سلب آسايش كرده و امنيّت جانى يا مالى يا عِرْضى آنان را به خطر اندازد.
در سوره مائده درباره محارب چنين مىخوانيم:
«إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ* إِلَّا الَّذِينَ تابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَيْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» .
«كيفر آنان كه با خدا و پيامبرش مىجنگند، و در زمين به فساد و تباهى مىكوشند، فقط اين است كه كشته شوند، يا به دارشان آويزند، يا دست راست و پاى چپشان بريده شود، يا از وطن خود تبعيدشان كنند. اين براى آنان رسوايى و خوارى در دنياست، و براى آنان در آخرت عذابى بزرگ است.*
مگر كسانى كه پيش از دست يافتنتان بر آنان توبه كنند؛ پس بدانيد كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است».
جهت اينكه در آيه شريفه از محارب با مسلمانان، تعبير به محارب با خدا و پيامبر كرده، براى تعظيم و تشريف شأن مسلمين است، به نحوى كه هرگونه معامله با مردم مسلمان، در حقيقت معامله با خدا و پيامبر است؛ زيرا مؤمن وابسته به خدا و پيامبر است و خدا و رسول هر نوع دستدرازى به مسلمان را مخالفت با خود دانسته است.
امام ششم عليه السلام مىفرمايد:
«خداوند فرمود: بايد به من اعلام جنگ كند هر كه بنده مؤمن مرا آزار دهد، و بايد از غضبم ايمن باشد هر كس مؤمن را گرامى بدارد».
و فرمود:
«هر كس دوست مرا اهانت كند، آشكارا به جنگ با من برخاسته است» .
منبع : پایگاه عرفان