تفكر در شب و روز

از مسائل بسيار مهم زمين كه قرآن مجيد انديشه در آن را تأكيد دارد، مسئله شب و روز است.

گويى را به سر نخى ببنديد و سر ديگر نخ را به دست خود بگيريد و به دور خود بچرخيد، گوى هم با دور شما خواهد چرخيد.

ولى پيوسته نيم رخ توپ به سوى شما مى باشد و نيمرخ ديگر به سوى مخالف شما خواهد بود.

هر چيزى كه تحت تأثير جاذبه اى قرار گيرد و به گرد جاذب خود بگردد، حالش چنين خواهد بود.

زمين ما در جاذبه خورشيد قرار دارد و به گرد خورشيد مى گردد، پس بايستى هميشه نيمه اى از آن به سوى خورشيد باشد و نيمه ديگرش به سوى مخالف خورشيد.

اگر وضع زمين چنين بود مى دانيد چه مى شد؟ نيمى از زمين كه رو به خورشيد بود دوزخى گدازان و جهنمى فروزان بود و نيمه ديگر آن، شب تاريكى، سرد و سوزان بود، در نتيجه زمين قابل زيست نبوده، نه گياهى در آن مى روييد و نه جاندارى در آن يافت مى شد.

ولى دانش او و قدرت او و حكمت او، از اين وضع جلوگيرى كرده و براى زمين حركتى قرار داده كه با سرعت 30 كيلومتر در ثانيه به گرد خود بگردد و جاذبه خورشيد از آن جلوگير نباشد، تا همه نقاط زمين از سود نور خورشيد بهره مند شوند و از زيانش دور باشند و شب و روز خوبى داشته باشند .

نور و حرارت در عالم آفرينش داراى موقعيت بسيار مهمى است، به طورى كه اگر احتياجات موجود زنده را در نظر بگيريم، بايد نور و حرارت را جزء نيازمندى هاى درجه اول قرار بدهيم.

پروردگار عالم، نور و گرما را به طور رايگان ولى با نظام مخصوصى در اختيار موجودات زنده قرار داده است كه با توجه به همين نظام دقيق و عادلانه درى از خداشناسى به روى ما باز مى گردد.

مى دانيم، اگر خورشيد بر يك نقطه از زمين به طور مداوم مى تابيد، اشعه سوزان آن موجودات زنده آن نقطه را، اعم از گياه و حيوان مى سوزاند و از بين مى برد و اگر هميشه بر همان نقطه ظلمت حكومت مى كرد، سرما و يخبندان عجيبى به وجود مى آمد و در نتيجه شرايط حيات محقق نمى گشت، روى همين اصل، نور و ظلمت و شب و روز با نظام معينى در كليه نقاط روى زمين مقرر گرديده است.

قرآن، مسئله با اهميت شب و روز را از دلايل توحيد قلمداد مى كند و مى فرمايد:

[قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ اللَّيْلَ سَرْمَداً إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ مَنْ إِلهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِضِياءٍ أَ فَلا تَسْمَعُونَ* قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ النَّهارَ سَرْمَداً إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ مَنْ إِلهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِلَيْلٍ تَسْكُنُونَ فِيهِ أَ فَلا تُبْصِرُونَ* وَ مِنْ رَحْمَتِهِ جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ].

بگو: به من خبر دهيد، اگر خدا شب را بر شما تا روز قيامت پاينده و جاويد كند، كدام معبودى است جز خدا كه براى شما روشنايى بياورد؟ پس آيا [دعوت او را] نمى شنويد؟* بگو: به من خبر دهيد اگر خدا روز را بر شما تا روز قيامت پاينده و جاويد كند، كدام معبودى است جز خدا كه شبى را براى شما بياورد تا در آن بياراميد؟ پس آيا [آثار قدرت او را] نمى بينيد؟* و از رحمت خود شب و روز را براى شما قرار داد، تا در شب بياراميد و [در روز] رزق و روزى بجوييد، باشد كه سپاس گزارى كنيد.

در مسئله خلقت انسان و عجايب اين موجود اسرارآميز، هزاران كتاب نوشته شده، مطالعه قسمتى از اين كتب، به انديشه و تفكر در واقعيت هاى اين موجود كمك مى كند، در جلد سوم عرفان به گوشه اى از برنامه هاى خلقت انسان اشاره رفت و در اين جلد به توضيح بيشتر نيازمند نيست.