و اما واجب دوم، ذکر و یاد خداست. یاد خدا برای این است که همه اطاعت‌ها به بند اخلاص مقید بشود و وضع آدم وضعی نشود که بعد از پنجاه سال عبادت تبدیل به کفر بشود. یاد خدا، مراقب خدا بودن، خدا را همیشه به حساب آوردن، قیامت را مشاهده کردن، آیات خدا را تکرار کردن و دنبال این تذکرات رفتن برای این است که خرمن عبادات به باد نرود و نابود نشود. پس فراموشی نسبت به وجود مقدس حضرت حق هم حرام الهی است. آدمی که از یاد خدا غافل شود مثل آدمی است که کنار سرمایه و اثاثیه خانه‌اش خوابش برده و خواب هم اگر سنگین باشد دزد می‌آید و همه چیز را می‌برد. در غفلت و فراموشی زندگی کردن معنایش این است که زهر در کوزه آبی بریزیم و بعد خودمان همان آب را بخوریم یا بنشینیم در اتاقی و دیوارهای آن را خودمان با گلنک خراب کنیم و نفهمیم که طاق این چهاردیواری بعد از کندن دیوارها روی سر خودمان خراب می‌شود.
منبع : پایگاه عرفان
