اويس قرنى، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را نديده بود، ولى با شنيدن اوصاف پيامبر صلى الله عليه و آله و شنيدن دعوت آن حضرت در گردونه پذيرش هدايت قرار گرفت و از ايمانى جامع و عبادتى كامل و حالى عارفانه برخوردار شد.
پيامبر بزرگوار اسلام صلى الله عليه و آله براى او به بهشت شهادت داد و به يارانش فرمود:
شما را به مردى از امتم كه او را اويس گويند بشارت باد، همانا او به مانند دو قبيله ربيعه و مضر در قيامت شفاعت مى كند.
رسول اسلام صلى الله عليه و آله مى فرمود:
«تَفُوحُ رَوَائحُ الجَنَّةِ مِنْ قِبَلِ القَرَنِ وَا شَوْقَاه إلَيْكَ يَا أُويسَ القَرَنِ».
نسيم هاى بهشت از سوى يمن مى وزد، اى اويس قرن چه اندازه مشتاق توام.
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله او را نفس الرحمن و خير التابعين ناميد و گاهى كه از جانب يمن او را استشمام مى كرد مى فرمود:
«إنّى لَأَشُمُّ رَوحَ الرَّحمَنِ مِن طَرَفِ اليَمَنِ».
من نسيم رحمانى را از سوى يمن استشمام مى كنم.
او در آتش اشتياق زيارت پيامبر صلى الله عليه و آله مى سوخت، از مادر اجازه گرفت كه به مدينه براى زيارت يار مشرف شود، مادر به او گفت: به اين شرط اجازه مى دهم كه بيش از نصف روز در مدينه توقف نكنى، اويس با
اجازه مادر به مدينه رفت، چون به خانه حضرت رسيد آن حضرت در خانه نبود، پس از نصف روز توقف در حالى كه محبوب را زيارت نكرد به يمن بازگشت، هنگامى كه پيامر اسلام صلى الله عليه و آله به خانه آمد فرمود: اين نور كيست كه در اين خانه مشاهده مى كنم؟! گفتند: شتربانى كه اويس نام داشت در اين سراى آمد و بازگشت، حضرت فرمود: اين نور را در خانه ما به هديه گذاشت و رفت .
مشهور است كه وقتى در جنگ احد پيشانى و دندان پيامبر شكست، اويس در بيابان هاى يمن در حال شترچرانى، از درد پيشانى و درد دندان ناليد!!
آرى؛ حضور فيزيكى معاشران معنوى و چهره هاى ملكوتى در مدار زندگى انسان لازم نيست؛ انسان مى تواند با جهد و كوشش و فعاليت مثبت روحى، خود را به محضر معنوى اولياى حق برساند و چون اويس به آن بزرگواران اتصال روحى يابد و از فيض سرشار وجود آنان بهره مند گردد كه گفته اند:
مَنْ جَدَّ وَجَدَ.
آن كس كه بكوشد آنچه را براى آن مى كوشد مى يابد.
منبع : پایگاه عرفان
