در جلسات پیش به روایتی از پیامبر اسلام (ص) اشاره کردیم که در قسمت اول آن آمده بود: «رحم الله امرءً قدّم خیرا»؛ رحمت خدا نصیب آن کسی است که به کار خیر اقدام کند. کار خیر ممکن است عمل قلبی باشد، مانند مهر و محبت، عاطفه، سلامت قلب، خشوع و خلوص، یا ممکن است حرکات الهی نفس باشد، مثل کرامت، شرافت، اصالت، جود و تواضع، و نیز ممکن است اعمال بدنی باشد، مانند کسب حلال، نماز، روزه و حج.
کار خیر به هنگامی به تمام معنا خیر است که قلب، نفس، روان و بدن انسان همگی در آن دخالت داشته باشند و نقاش اصلی نقشه این خیر هم پروردگار بزرگ عالم باشد. چنین کاری به تمام معنا خیر است. من وقتی می‌خواهم نماز بخوانم اگر نمازم با خلوص قلب و پاکی نفس همراه باشد و تمام شرائط بیرونی نماز هم اعم از مقدمات و مقارنات و قوانین آن، مساوی با خواسته‌های خدا باشد، این یک کار خیر کاملی است. اگر به فقرا نیز کمک می‌کنم چنانچه باشد خیلی خوب و کامل است. کار خیر احتیاج به کمّیت سنگین ندارد، بلکه کیفیت سنگین می‌خواهد.
اگر در سوره مبارکه دهر دقت کنید می‌بینید که خداوند متعال، کار اولیای خودش را از نظر کیفیت مطرح کرده است وگرنه کمیت آن زیاد نبوده است: ظاهر کار خیلی نبوده، ولی چون موجودیت اهل‌بیت (ع) خالصانه با این کار مخلوط شده ارزش پیدا کرده است. در جنگ دوم جهانی سی و پنج میلیون نفر کشته شدند و همه هم می‌گفتند برای دفاع از وطنشان کشته‌ها شده‌اند، اما اگر بر اساس محاسبات پروردگار، آن سی و پنج میلیون نفر را در یک کفه ترازو بگذارند و غلام سیاه حضرت سید الشهدا (ع) را در کفه دیگر، کل آن سی و پنج میلیون مقابل آن یک نفر پر کاه هم محسوب نمی‌شوند، چون در آنجا کمیت خیلی سنگین بوده، ولی آن غلام سیاه به اندازه همه عالم کیفیت داشته است.
منبع : پایگاه عرفان
