سرّ خطاب با ندای بعید به مومنان

اگر بندگان من جواب مرا می‌خواهند دو شرط دارد:

اول: «فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي»، دعاکننده باید نسبت به تمام خواسته‌های من که به نفع خود اوست، تسلیم باشد.

دوم: «وَ لْيُؤْمِنُوا بِي»، و به من ایمان و باور داشته باشد، که وقتی که من را صدا می‌زند جوابم را بیابد.

من همه صداها را می‌شنوم اما هر صدایی را جواب نمی‌دهم با این که به او نزدیک هستم. این دوآیه می‌گوید خدا نزدیک است، خدا از همه چیز به انسان نزدیکتر است، چرا وقتی خواست روزه را بر ما واجب کند ما را دور حساب کرده و با ما خطاب فرمود؟ چرا صوت هر صدا زننده‌ای را می‌شنود ولی هر صدایی را جواب نمی‌دهد.