ديگر‌دوستى اهل‌ايمان

آیات قرآن آثار دینداری واقعی را در سه طایفه با نام و بی‌نام بیان می‌کند. یکی در وجودِ انبیا و پیامبران، و یکی را هم در وجودِ ائمۀ طاهرین عليهم السلام ، و یکی را هم در وجودِ گروهی که خود حضرت حقّ از آن‌ها تحت عنوان مؤمنين؛ یعنی آن‌هایی که به دینداری واقعی قبول دارد، ياد می‌کند، و با توجّه به آثار مثبت و با برکتی که در دینداری هست، از همۀ مردان و زنان هم دعوت می‌نمايد كه اینان را در دینداری سرمشق خود قرار بدهند.

البته، قرآن مجید می‌گوید، اگر آن‌ها بخواهند ساختمان حیات خود را به صورت مستقیم بالا ببرند، و اگر آ‌ن‌ها نخواهند چنين كنند و این دعوت من را قبول ‌کنند، اين افراد را سرمشق زندگی قرار نخواهند داد. امّا اگر آنان اين افراد را سرمشق قرار ندهند، بيگانه و جداي از سرمشق نمی‌مانند؛ بلكه ابلیسان، شیاطین و فرعونیان تاریخ می‌آیند و خود را سرمشق آنان قرار می‌دهند و خود و فرهنگشان را بر آنان تحمیل می‌کنند؛ ساختمان انسانیت آن‌ها را در معرض هجوم قرار می‌دهند و آن را تخریب می‌کنند و از آنان موجودي بی‌ارزش، پوک و بدون بنیان به وجود می‌آورند، و اين چنين فضای حیاتشان آلوده می‌شود؛ از فتنه، فساد و نا امنی پر می‌شود و همۀ آنان دچار شرّ یکدیگر می‌شوند. متن آیه این است: }وَ يُذيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍ{ [1]؛ يعني آن‌ها گرفتار همدیگر می‌شوند و مرتب از هم ضرر و زيان می‌بینند.

اگر مهلت باشد و آنان از بی‌دینی پشیمان بشوند که در آن فضای مهلت، می‌شود جبران ورشکستگی‌ها را کرد؛ اما اگر مهلت تمام بشود، دیگر راهی برای جبران ورشکستگی نیست و آن‌‌ها به اسارتِ عذاب دنیای بعد در می‌آیند.

در آن‌جا هم می‌بینیم که تمام این عذاب‌ها ساختِ خودمان بوده كه بين آن عذاب‌ها و ما، پوششی به نام دنیا قرار داشته است. این خيمه را که بلند بکنند؛ یعنی دنيا را تغییر بدهند و به عالمِ آخرت برگردانند، عذاب‌های ساختِ خودمان، ما را به اسارت خواهند گرفت.

امیر‌مؤمنان عليه السلام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: اسیری خواهید شد که این اسیر آزادی و نجات ندارد.[2] سخن جالب دیگری هم امیر‌مؤمنان عليه السلام دارد. حضرت می‌فرماید: مجموع گناهان بشر، برای هر بشری، برای هر خانواده‌ای و برای هر جامعه‌ای، یک مَرکب چموش است.[3] امیرمؤمنان عليه السلام آنچه را که می‌دیده، می‌گفته است؛ اين حقایق برای امیر‌مؤمنان عليه السلام روشن و معلوم بوده است.