در جلسات قبل بيان شد كه در قرآن كريم، پروردگار بزرگ، به نُه برنامه اعلام محبت فرموده است، و اعلام محبت حق، مقدمه و ميزانى است براى اين كه بشر آگاه شود، به اين كه به چه برنامه هايى بايد دل ببندد، و چه برنامه هايى را بايد در زندگى و حيات خود محبوب بداند.
آنچه را خداى مهربان محبوب اعلام كرده، اصول سعادت آدمى را تشكيل مى دهد، و انسان اگر در دنيا سعادتمند باشد، يعنى داراى يك زندگى پاك و خارج از گناه باشد، در آخرت هم سعادتمند خواهد بود و اگر در دنيا گرفتار شقاوت و پليدى باشد، هيچ اميدى به آخرت او و نجات و آزاديش نيست.
اگر در آيات قرآن كريم دقت كرده باشيد، معمولاً خداوند مطالبى را كه از اهل قيامت نقل مى كند، مطالبى است كه اهل قيامت آن‌ها را به زندگى دنياى خود نسبت مى دهند، و نمى گويند: امروز بدبخت شديم، مى گويند: ديروز خود را بدبخت كرديم، نمى گويند: امروز براى ما بد پيش آمد، بلكه مى گويند: ديروز ما براى خود بد پيش آورديم.
از نظر ادبى و انشايى، نوعاً افعال استفاده شده در قرآن كريم دربارۀ قيامت، فعل ماضى است؛ يعنى مردم محشر تمام ناراحتى ها، بدبختى ها و گرفتاري‌هاي خود را به دنيا برمى گردانند. بنابراين، دنيا؛ يعنى همان آخرت، ولى پشت پردۀ دنيا، و اهل دنيا؛ يعنى همان سازندگان آخرت و سازندگان دنياى بعد هستند. آن‌ها بايد به فكر اين جا و به فكر آبادى‌اش باشند.
منبع : پایگاه عرفان
