جابر جعفى از حضرت باقر العلوم عليه السلام نقل مى كند و مى گويد: خانه حضرت بودم و روبروى ايشان نشسته بودم. با دو گوش خودم شنيدم، امام باقر عليه السلام به من گفت:
«يَا جَابِرُ أَ يَكْتَفِي مَنِ انْتَحَلَ التَّشَيُّعَ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»
مردم همين كه خودشان را به ما بچسبانند و بگويند: ما شيعه هستيم و دوستدار اهل بيت هستيم؛ تمام هست؟ اين كافى است جابر؟
«فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلاَّ مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ»
واللّه شيعه ما نيست مگر كسى كه اهل تقوا و عمل به واجبات خدا باشد،
«وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلاَّ بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلاَةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ الْغَارِمِينَ وَ الْأَيْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ تِلاَوَةِ الْقُرْآنِ وَ كَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلاَّ مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِي الْأَشْيَاءِ»
شيعيان ما، ذره اى تكبر ندارند، نه در مقابل خدا و نه در مقابل خلق خدا، شيعيان ما، قلبشان از خشوع پر است، شيعه ما، خائن در امانت نيست، شيعه ما، غرق ذكرو نماز و روزه است، شيعه ما، اهل نيكى به پدر و مادر است و با همسايگانش و فقرا و مساكين و ايتام به خوبى رفتار مى كند.
شيعه ما، اهل صدق و راستى و تلاوت قرآن است، شيعه ما، زخم زبان نمى زند و در بين خانواده شان امين همه هستند.
جابر مى گويد: به حضرت باقر عليه السلام گفتم:
«مَا نَعْرِفُ الْيَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ»
اينهايى كه شما مى گوييد ما در كم كسى مى بينيم.
امام باقر عليه السلام عصبانى شد و فرمود:
«يَا جَابِرُ لاَ تَذْهَبَنَّ بِكَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ يَقُولَ أُحِبُّ عَلِيّاً وَ أَتَوَلاَّهُ ثُمَّ لاَ يَكُونَ مَعَ ذَلِكَ فَعَّالاً فَلَوْ قَالَ إِنِّي أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ فَرَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله خَيْرٌ مِنْ عَلِيٍّ عليه السلام ثُمَّ لاَ يَتَّبِعُ سِيرَتَهُ وَ لاَ يَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِيَّاهُ شَيْئاً»
جابر خيال نكنيد كه هر كسى هر كارى دلش بخواهد بكند و بعد هم بگويد ما شيعه و محبّ امام على عليه السلام هستيم، مورد شفاعت ما قرار مى گيرد.
كسى بيايد بگويد: من عاشق پيغمبر هستم، اما نه سيرت پيغمبر و نه عمل به سنت پيغمبر داشته باشد، اين محبت سودى براى او ندارد، مگر محبت را در راه خدا خرج كند.
«فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَيْسَ بَيْنَ اللَّهِ وَ بَيْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ عز و جل وَ أَكْرَمُهُمْ عَلَيْهِ أَتْقَاهُمْ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ»
تقوا پيشه كنيد و عمل كنيد كه بين كسى و خدا، قوم و خويشى نيست. محبوب ترين عبد پيش خدا، با تقواترين و پركارترين ايشان است.
«يَا جَابِرُ وَ اللَّهِ مَا يُتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلاَّ بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ لاَ عَلَى اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ»
اى جابر! كسى نمى تواند مقرب خدا شود مگر نعمت را در راه خدا خرج كند، فقط با ما بودن بدون عمل صالح، نجات از جهنم را به دنبال ندارد.
«مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌّ»
آن كسى كه مطيع خدا است دوست ما است،
«وَ مَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ»
و هر كسى كه اهل گناه و بى بند و بارى است دشمن ما است،
«وَ مَا تُنَالُ وَلاَيَتُنَا إِلاَّ بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ»
جابر مى خواهيد به ما برسيد؟ اهل عمل و ورع باشيد و خودتان را خرج خدا كنيد.
اگر ما خودمان را خرج خدا و اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام كنيم در روز حشر ائمه معصومين عليهم السلام فرياد رس ما خواهند بود، همانطور كه امام رضا عليه السلام مى فرمايد: هر كس پيش من بيايد، من در سه جا پيش او خواهم آمد: وقت مرگ، و در صراط و ميزان.
به اميد روزى كه بتوانيم همه نعمت هاى خداوند متعال را در جاى خودش مصرف كنيم.
منبع : پایگاه عرفان
