اين اسماء دو قسمت بود: يك قسمت اسماى ظواهر عالم بود و يك قسمت هم اسماى باطنى بود. كه در اين قسمت اسماى باطنى هم يك قسمت اسماى حسنى بود كه در قرآن مجيد دارد:
« وَلِلَّهِ الأَْسْمَآءُ الْحُسْنَى »[13]
من داراى اسماى حسنى هستم، اگر بنا باشد كه من را بخوانيد با آن اسماى حسنى من را بخوانيد، آن وقت اين اسماى حسنى سه نوع شد. اسماى اشياى ظاهر، اسماى معنوى و اسماى حسنى.
امام صادق عليه السلام مى فرمايد: اسماى حسنى در اين اسماى خاص، نام ما چهارده نفر بود.[14] و در اين چهارده نام، وقتى به آدم تعليم شد، شيرين ترين نام و زيباترين نامى كه به آدم تعليم شد نام حسين عليه السلام بود.
هر كس حسين عليه السلام را بشناسد عالم و فقيه است و هر كس او را نشناسد جاهل و نادان است.
پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: شما هر چه از دين من و از برنامه هاى من مى خواهيد، با حسينم ارتباط بگيريد:
«حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً، حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاط»[15]
اين يك عنايت خاص. همين درى كه از عالم حسينى به روى انسان باز شده، باعث ارزش انسان شده است.
منبع : پایگاه عرفان
