« إِنَّ شَرَّ الدَّوَآبِّ عِندَ اللَّهِ »
شرترين جنبده كسى است كه عقلش، گوشش، زبانش تعطيل شده است! هشتاد سال هنوز نيامده بپرسد كه تكليف من چيست؟! فقط خوش گذرانده و پژمرده شده و ديگر موقع مردن او است! يك بار نرفته دست به دامن يك معلم الهى بزند و بگويد: بالاخره تكليف ما در اين عالم هستى چيست؟ زبان او تعطيل است! يك بار نيامده به حكمت الهى گوش كند! چون اگر گوش مى داد، هدايت مى شد! گوش او تعطيل است، زبان سؤال هم تعطيل است، پس وقتى ابزار عقل تعطيل باشد، عقل هم مى ميرد! آنوقت كار به جايى مى رسد كه خدا به پيغمبر مى فرمايد:
« وَ مَآ أَنتَ بِمُسْمِعٍ مَّن فِى الْقُبُورِ »
اين كه ديگر عقلى برايش نمانده كه با او حرف مى زنى! اين كه گوشى ندارد، اين كه زبانى ندارد! اين يك حركت شكمى و شهوتى دارد و دو روز ديگر هم خاموش مى شود، او را درون خاك گذاشته و روحش به عذاب ابد دچار مى شود، به او چه مى گويى؟
حالا كه انسان فوق كل موجودات عالم است، حتى از نظر قوه و استعداد فوق ملائكه است. دو تا كار بايد در فوقيت انجام داد: يكى بايد او را رشد داد، يكى هم بايد حفظش كرد! راه رشد و حفظش هم پيوند با وجود مقدس او و حركت به سوى اوست!
«وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَرِيبُ الْمَسَافَةِ»
اين مقدمه مطلب بود.
منبع : پایگاه عرفان
