از نظر اسلام ثروت اندوزی چگونه است؟

در حدیثى از امام باقر(ع) می خوانیم: » نعم العون الدنیا على طلب الآخرهْْ؛ دنیا (مال) کمک خوبى براى رسیدن به آخرت است».اسلام ثروتى را مى پسندد که در آن نیکى به همگان باشد (احسن کما احسن الله إلیک).

اسلام ثروتى را مدح مى کند که در آن »لا تنس نصیبک من الدنیا؛ فراموش نکردن بهره دنیوی» تحقق یابد. بالاخره اسلام ثروتی را مى پسندد که مایة فساد در زمین و فراموش کردن ارزش هاى انسانى و گرفتار شدن در سابقة جنون آمیز »تکاثر» (زیاده خواهی) نگردد و انسان را به »خود برتربینی» و »تحقیر دیگران» و حتى رویارویى با پیامبر و بزرگان دین نکشاند.

ثروت باید وسیله اى باشد برای استفادة همگان، پر کردن خلاء هاى اقتصادی؛ مرهم نهادن بر زخم هاى جانگاه محرومان و براى رسیدگى به نیاز ها و مشکلات مستضعفان. علاقه به چنین ثروتى با چنین هدفی، علاقه به دنیا نیست، بلکه علاقه به آخرت است.

یکى از یاران امام صادق(ع) به آن حضرت گفت : چکار کنم من دنیا را دوست دارم و به آن علاقه مندم! مى ترسم دنیا پرست باشم. امام (ع) فرمود: » با ثروت دنیا چه می خواهى انجام دهی؟» گفت: هزینة خود و خانواده ام را تهیه کنم و به خویشاوندان کمک کنم. در راه خدا انفاق کنم و حج و عمره به جا آورم. امام (ع) فرمود: » لیس هذا طلب الدنیا هذا طلب الآخرهْْ؛ این دنیا طلبى نیست ، بلکه طلب آخرت است».

اسلام ثروتی را نکوهش می کند که مانع رسیدن به کمال باشد و موجب دل بستگی انسان شود. در چنین حالتی است که خداوند می فرماید: بگو اگر پدران و فرزندان و همسران و اقوام شما واموالی که جمع آوری کرده ایدوتجارتی که از کسادی آن بیمناک هستید و خانه هایی که به آن دل بسته اید در نزد شما محبوب تراند از خدا و رسول وجهاد در راه خدا پس منتطر امر خدا باشید.

در این صورت ثروت اندوزى باعث طغیان و سرکشى گردد. از این رو در بعضى از متون اسلامى از ثروت و برخى از ثروتمندان مذمّت شده است. مذمّت از قارون ثروتمندِ مغرور شاهد گویایى بر این موضوع است.