سخن در بيان آيات مباركه سوره يوسف بود ، اما نه به صورت آيه به آيه، بلكه به گونه اى كلى، نگاهى به مجموع آيات اين سوره انداختيم و از اين فرهنگ تربيتى جامع و كامل، مسائلى را در دو جهت حق و باطل برداشت كرديم.
كلام به اين جا رسيد كه در سوره مباركه يوسف، دو نفس مطرح است ؛ يعنى دو منيّت انسانى : نفس رنگ پذير كه از بيرون و درون خود، رنگ مى پذيرد و اين رنگ پذيرفته شده را به اعضا و جوارح انتقال مى دهد و حكومتش تا لحظه مرگ برپا است و وجودش مانند سد آبى است كه در پشت آن، كه با اعضاى بدن ارتباط دارد، پاكى ها آب گيرى و يا آلودگى ها جمع مى شوند. هم با كمك عوامل بيرونى و هم عوامل درونى، كار اين آب گيرى تا پايان عمر ادامه مى يابد. اين مخزن، ذخيره هاى خود را به اعضا و جوارح انتقال مى دهد. اگر در اين مخزن، پاكى وجود داشته باشد، مانند ايمان به خدا و قيامت و محبت، مخزن پاك و رشد يافته است و سرزمين اعضا و جوارح را سيراب مى كند و آن ها را وادار مى سازد كه عمل صالح انجام دهند :
« وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ و بِإِذْنِ رَبِّهِ »
عبداللّه است.
منبع : پایگاه عرفان