حضرت مجتبى عليه السلام مطلب بسيار مهمى را نقل كرده اند كه نشان دهنده عظمت حقايق الهى و پستى امور وابسته به شيطان و هواى نفس است. حضرت مى فرمايد : پدرم اميرالمؤمنين عليه السلام ، در آخرين لحظات زندگى بود و نفس هاى آخر را مى كشيد. لحظه جدايى از دنيا براى ايشان نزديك شده بود. من چهره مبارك ايشان را تماشا مى كردم و بى تاب مى شدم. ايشان نگاه خود را متوجه من كرد و فرمود : حسن جان! تو و بى تابى! يعنى وجود مقدسى كه از سوى خداوند، به عنوان صاحب ولايت كبرى انتخاب شده است، چرا بى تابى مى كند؟ تو بايد آرام باشى.
به ايشان گفتم: چرا بى تابى نكنم؟ شخصى مانند من كه شما را مى شناسد و مى داند كه شما گنج خدا در هستى هستيد و خدا اين گنج را در دنيا ظاهر كرده است تا كه انسان ها سرمايه دار شوند ، اما تا لحظاتى ديگر، ما شما را از دست مى دهيم، آيا نبايد بى تابى كنم؟
امام جوابى نفرمود. شگفتى مطلب اين جا است كه اميرالمؤمنين عليه السلام ضربت ديده و زهر خورده، اين لحظات را به كلاس موعظه تبديل كرد. اين چه درس خوبى است كه حتى نفس هاى آخر را بايد درست خرج كرد! حساب نكن كه من چند لحظه ديگر، به جدايى مى رسم. در همان چند لحظه اى كه باقى مانده بود، فرمود:
«ألا أُعَلِّمُكَ خِصالاً أَربَعَ؟»
آيا چهار واقعيت ملكوتى را به تو نگويم؟ اين چهار حقيقت را به تو مى گويم و بعد مى ميرم:
«اِن أنتَ حَفَظتَهُنَّ نِلتَ بِهِنَّ النَجاة»
اگر اين چهار حقيقت را حفظ كنى و از دست ندهى، خود را به نجات رسانده اى
«واِن ضَيَّعْتَهُنَّ»
اگر شما كه امام هستى، اين ها را ضايع كنى،
«فاتَكَ الدّارانِ»
نه دنيا براى تو مى ماند و نه آخرت :
«لا غِنى أكبرُ مِنَ العَقلِ»
يعنى ، سرمايه اى بزرگ تر از عقل، در اين دنيا نيست. وقتى مى فرمايد: أكبر، يعنى با هيچ ميزانى نمى توان آن را ارزيابى كرد.
«العَقلُ ما عُبِدَ بِهِ الرَحمان وَاكْتُسِبَ بِهِ الْجَنانْ»
به وسيله عقل ، خدا پرستش مى شود به خاطر شعور و عقل خود، على عليه السلام حاكم شد و كشور به دست على افتاد. كشور او هم پهناور بود و مدير شايسته هم كم داشت. استاندار صالح و كارگردان كم داشت ، اما كوچك ترين كليد و سِمَتى را به برادرها وبرادرزاده هاى خود نداد. چون مى دانست بايد درباره حكومت، به خداوند پاسخ بدهد.
منبع : پایگاه عرفان
