در سوره مباركه يوسف دو واقعيت مطرح شده است، كه عبارت اند از: عشق الهى و عشق حيوانى.
عشق حيوانى عشقى است كه اگر زلف جان كسى به آن گِره بخورد، او را تا بى نهايت كوچك شدن مى برد. قرآن مجيد كه مى فرمايد : در قيامت، اعمال سنجيده مى شود، درباره عده اى مى فرمايد :
« فَلاَ نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْناً »
چون ايشان چيزى ندارند، براى آنان ترازويى قرار نمى دهند. اينان به نهايت كوچكى رسيده اند. نقطه مقابل آن، عشق الهى است كه انسان را به سوى بى نهايت بزرگ شدن حركت مى دهد.
منبع : پایگاه عرفان
