خداوند در سوره مباركه حجرات مى فرمايد :
« حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الاْءِيمَانَ و زَيَّنَهُ و فِى قُلُوبِكُمْ »[17]
كسى كه به من دل ببندد، ايمان را محبوب او مى كنم. وقتى ايمان را محبوبت كردم، بسيار خوب مى شوى و عاشق پيامبر و اميرالمؤمنين و سيد الشهدا عليهم السلام مى شوى ؛ چون اينان را در دل شما زينت مى دهم. هر چه را دل زيبا بيابد، عاشق آن مى شود. بلال عاشق پيامبر بود ؛ چون حُسن ايشان در دل او جلوه كرده بود. كار چشم نيست. پيامبر در چهل سالگى مبعوث شدند. عموى ايشان، ابولهب 53 سال ايشان را مى ديد ؛ اما آن حضرت را دوست نداشت. قرآن مى فرمايد :
« وَتَرَلـهُمْ يَنظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لاَ يُبْصِرُونَ »[18]
تو را مى بينند، اما زيبايى تو را درك نمى كنند. چرا؟ چون دلشان در پرده شقاوت است ؛ اما كسى كه دل به من داده است، ديگر كارى به چشم او ندارم. در دل او حقايق را مى آرايم.
على عليه السلام را در دل خود مى بيند كه چه زيبايى بى نهايتى است. اين، كار خدا است. به من دل بدهيد، من نقاش ازل و ابد هستم، ببينيد در دل شما چه چيزى نقاشى مى كنم.
منبع : پایگاه عرفان
