در اين زمينه به آيات و روايات که مراجعه مي‌کنيم، مي‌بينيم وجود پيامبر اسلام (ص) به يكايك انسان‌ها چه در زمان خود و چه بعد از زمان خويش عشق مي‌ورزيدند و غرق در محبت بودند؛ زيرا گسترده‌تر از وجود آن حضرت در عرصۀ گيتي نبوده است. اين عشق و جلوۀ رحمت پروردگار در قلب او نسبت به انسان بوده است. پروردگار دربارة ايشان مي‌فرمايد:
(فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُم)
در اين آيه خيلي عشق موج مي‌زند.
در پيش چشمش هفتاد نفر از ياران او را کشتند و بعد در پايان جنگ کنار جنازۀ عمويش حمزه رفتند. دندان‌هايش را با لگد شکسته‌اند، شکم عمو را پاره کرده‌اند و جگرش را در آورده‌اند و تکه تکه کرده‌اند و در نخ گردنبند براي يک زن بدکاره فرستاده‌اند. پس مي‌گويند: اي رسول خدا! نفرين کن، چرا كه هر بلايي بر سر ما آوردند. پيغمبر عزيز هم دو دستش را به دعا به طرف پروردگار برداشت. در حالي كه کنار آن هفتاد بدن و بدن عمو، پيشانيش را با سنگ شکسته بودند و دو دندان جلويش را خرد کرده بودند و دهان ايشان هم پر از خون بود خواند:
«اللَّهُمَّ اهْدِ قَوْمِي فَإِنَّهُمْ لَايَعْلَمُونَ»
خدايا! امت مرا هدایت کن نجات بده!
چنین عشقی در پاک‌ترين و گسترده‌ترين قلب است كه عاشق همۀ انسان‌ها بود؛ براي اين که ما را از خطرها در امان قرار دهد تا در زندگي دنيا به فساد آلوده نشويم. اين درياي محبت را در قيامت چگونه مي‌خواهيم جواب بدهيم؟
خدا به چنين انساني مي‌گويد «نذير» يعني هشداردهنده که مردم را به خطرات هشدار بدهد؛ يعني او از همۀ خطرها آگاه است و از آثار خطرها در قيامت آگاه است.
منبع : پایگاه عرفان
