اهل بصيرت، اهل توحيد

ارتباط انبيا و ائمۀ طاهرين به دلیل معرفت کامل آنان به وجود مقدس پروردگار، در حدي است که ديگران کم‌تر توان رسيدن به آن حدّ را دارند.

بصيرت و آگاهي آن‌ها به توحيد و شؤون توحيد، باعث مي‌شد نگاهشان به تمام حقايق و جريان‌ها بهترين نگاه باشد.

قرآن مجيد از آن‌ها به عنوان «اهل بصيرت» ياد کرده است. بصيرت يعني باز بودن چشم دل به سبب شناخت راه خدا. و نجات عباد خدا، تمام همت و محبت خود را به ميدان آوردند و تا لحظۀ آخر عمر، در مسيري که مي‌رفتند، هرگز احساس خستگي و کسالت نکردند.

پيغمبر اسلام (ص) چند ساعت مانده بود كه از دنيا بروند. بدن مبارکشان در قدرت راه رفتن نداشت؛ اما به اميرالمؤمنين و فضل بن عباس فرمود: به من کمک کنيد و مرا به سوي مسجد ببريد. با اين حال بر پلۀ اول منبر نشستند. این به دلیل دلسوزي و عاطفه‌شان نسبت به مردم بود كه حتی تحمل جهنم رفتن يک نفر را نداشتند.