در سير بعد، اگر از پيغمبر صلى الله عليه و آله سؤال كنيد: عمر شما در اين دنيا دايمى نيست،
بالاخره بعد از مرگ شما ما به معلم نيازمند هستيم، بعد از شما نزد چه كسى زانو بزنيم؟ پيغمبر صلى الله عليه و آله او را هدايت مى كند كه بعد از من، رشته خير دنيا و آخرت شما به دست امامان بعد از من است.
تا اينجا مؤمن خداشناس، پيغمبر شناس، امام شناس و قرآن شناس شده است. بعد از اين سير اعتقادى، به سير عملى مى رسد، خدا در قرآن مجيد به او مى فرمايد:
« لِّلَّذِينَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنَى وَ زِيَادَةٌ »
كسانى كه همه كارهايشان مثبت، حقّ و درست است، بهترين پاداش و اضافه تر از آن را به آنها عنايت مى كنيم. بعد از مرگ، چرا؟ خدا در قرآن مى فرمايد: اگر بخواهم پاداش شما را در اين دنيا بدهم، پاداش دو ركعت نماز شما در كلّ اين عالم جا نمى گيرد.
اين دنيا مانند ليوان است كه اگر من پاداش يك ركعت از نماز شما را بخواهم بدهم، از شرق و غرب، شمال و جنوب عالم بيشتر است، حال اگر بخواهم پاداش عبادت هفتاد سال عمر را بدهم، دنياى ديگرى بايد باشد كه جا بگيرد.
پاداش گداترين شما در بهشت كه ديگر آخرين نفر است و با زحمت نجات پيدا كرده است، يعنى اهل گناه بوده و توبه كرده، گداترين افراد شده است، پاداش او از كل كره زمين بيشتر است.
حال اگر بخواهم به هر كدام از ائمه عليهم السلام، يا به كسى كه شخص گمراه را نجات داده است، مزد بدهم، چقدر بايد جا داشته باشد؟ چون هر كس كه گمراهى را نجات بدهد:
« خير لك ممّا طلعت عليه الشمس و غربت »
از آنچه آفتاب بر او مى تابد و بر آن غروب مى كند، بيشتر و بهتر است. چگونه در اين دنيا مزد شما را بدهم؟
مثل زمانى كه ما در رحم مادر بوديم، همه اين هايى كه اينجا به ما داده است، اگر آنجا به ما مى داد، تمام ميوه ها، خانه و زندگى، مگر رحم مادر اين همه گنجايش داشت؟ در اين دنيا نيز ظرفيت مزد آخرت را نداريم.
بعد از اين سيرهاى اعتقادى و عملى مى بينيد ناگهان سر از خدا درآورده، تا قيامت، از مبدأ و معاد و بين مبدأ و معاد كه نبوت، ولايت، امامت و عمل به آيات قرآن است، همه را در خود جا داده است. اين همه در هر كسى از شما قرار بگيرد، چقدر به شما ارزش مى دهد؟
ما تا حدى اين سرمايه را داريم. خدا را در حد درك خود در باطن داريم، پيغمبر صلى الله عليه و آله، ائمه عليهم السلام، قرآن، عمل، قيامت، بهشت و تقوا را تا حدّى داريم، حال
ما چقدر مى ارزيم؟
منبع : پایگاه عرفان
