امام صادق عليه السلام در دنباله روايت مى فرمايد:
هر كس با امور مادى و ظاهرى و به تعبير حضرت با دنيا بر اساس هوا و هوس رابطه داشته باشد، هر نوع رابطه اش و هر شكل ارتباطش، علّت گناه و عصيان و خطا است و چون از طريق روابط غلط، گناه فراوان كسب شد، قرارگاه آدمى آتش دوزخ مى شود.
عشق به دنيا مورث كبر، نيكو دانستن آن برخلاف قواعد الهيه علت حرص، خواستن آن باعث طمع، مدح آن سازنده ريا، اراده آن به وجود آوردنده عجب، اطمينان به آن فراهم كننده غفلت، خوش آيند آن مفتون كننده و سپس از دست رونده است و هر كس برخلاف دستورهاى حق به جمع مال بپردازد و نسبت به آن بخل ورزد به قرارگاهش كه آتش است درافتد.
حضرت على عليه السلام مى فرمايد:
دارٌ بِالْبَلاءِ مَحْفُوفَةٌ وَبِالْغَدْرِ مَوْصُوفَةٌ لا تَدُومُ أحْوالُها وَلا يَسْلَمُ نُزّالُها .
دنيا سرايى است پيچيده به گرفتارى ها و موصوف به مكر و بى وفايى، احوالش يك نواخت نمى ماند و منزل داران در آن از غم و اندوه مرگ، جان به سلامت نمى برند.
دارٌ هانَتْ عَلى رَبِّها فَخُلِطَ حَلالُها بِحَرامِها وَخَيْرُها بِشَرِّها وَحُلْوُها بِمُرِّها .
دنيا خانه اى است كه نزد پروردگارش بسى بى ارزش و خوار و حلالش به حرام و خيرش به شرّ و شيرينش به تلخش آميخته است. از پس هر خنده اش، گريه و به دنبال هر راحتش، رنج و پس حياتش، مرگ است.
دارُ الْفَناءِ مَقيلُ الْعاصينَ وَمَحَلُّ الْأشْقِياءِ وَالْمُعْتَدينَ .
اين سراى ناپايدار، منزل گنهكاران و جاى تيره بختان و مركز زندگى گردنكشان است، محلى نيست كه بر آن دل ببندند و به امورش دل خوش كنند.
منبع : پایگاه عرفان
