من طرح آن ساختمان دوم ـ تشريعى ـ را مى دهم، ولى ساختمان سازى را به عهده خودت مى گذارم. مصالحش را كه ايمان، عمل صالح، يعنى نماز، روزه، حج، جهاد، انفاق، صدق، مروت، مهر، فروتنى، محبت، كينه نداشتن، سلامت نفس و كرامت است را هم من مى دهم. خود را با اين ها بساز. وقتى كه آن ساختمان انسانى با مصالح مستقيم من به كار گرفته شد، جنبه انسانى تو نيز در اين ظرف گِلى تحقق پيدا مى كند. آن وقت ببين در دنيا و آخرت براى تو چه كار مى كنم:
«عبدى أَطَعْنى حتّى اَجْعَلَكَ مِثْلى »
با من باش، جنبه دوم ساختمان خود را با طرح من بساز، من تو را مانند خودم قرار مى دهم. همان طور كه من به چيزى مى گويم: « كُن فَيَكُونُ » اين قدرت را در تو نيز به وجود مى آورم.
خداوند در قرآن به حضرت عيسى عليه السلام مى فرمايد:
« أَنِّى أَخْلُقُ لَكُم مِّنَ الطِّينِ كَهَيْـٔةِ الطَّيْرِ فَأَنفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْرَا »
من آب در خاك نرم مى ريزم و آن گِل را به شكل كبوتر در مى آورم، به اين گِل دم مى زنم، كبوترى زنده درست مى شود و پرواز مى كند.
نفس تو را مانند نفس خودم مى كنم. نگاه، گوش و توانت را به خودم وصل مى كنم. كار تو به جايى مى رسد كه:
«كنتُ سَمْعَهُ الذى يَسْمَعُ به وَ بَصَرَه الذى يَبْصُرُ به »
خودم گوش تو مى شوم، تا با من بشنوى، خودم چشم تو مى شوم.
منبع : پایگاه عرفان
