امام عسگرى عليه السلام مى فرمايد: وقتى آن بخش از ساختمان ساخته شود، اگر تمام اين جهان را يك لقمه كنند، به من بدهند كه به مؤمن واقعى بدهم، حيا مى كنم آن لقمه را در دهانش بگذارم ؛ چون مى ترسم كه حقّ او را ادا نكرده
باشم.
به شما بگويم: وقتى در حدّ خودتان، ظرف هاى خود را پر كنيد، به محض اين كه به خاطر ارزش هاى جهت دوم ساختمان شما كه به جنبه بشرى شما ارزش داده است، وارد بهشت مى شويد و جايگاه شما را به شما مى دهند، وقتى روى آن مبل هايى كه در زمان نزول قرآن مبل نبوده و قرآن حرفش را زده است، روى تخت ها، مبل ها و راحتى هاى بهشت مى نشينيد، همين كه نفس اول را مى كشيد، اين صدا را مى شنويد:
« سَلَـمٌ قَوْلاً مِّن رَّبٍّ رَّحِيمٍ »
بنده من ! من ربّ رحيم تو هستم، به تو سلام مى كنم.
در بخش دوم روايت مى فرمايد:
« مَلْعونٌ مَنْ هَدَمَ بنيانَهُ »
از رحمت خدا دور است، كسى كه اين ساختمان جهت دوم را خراب كند.
مؤمن شده بود، اما بعد بى دين شود، يا بى دين بوده و باز آن طرف وجود خود
را بگذارد كه خراب بماند، ملعون است.
منبع : پایگاه عرفان
