خود همين ها باعث جلب محبت خدا مى شود و پايتان محكم تر مى شود؛
« يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ »
حالا كه نرفتى، من هم قدرت بيشترى به تو مى دهم كه نروى. نروى تا موقع مرگ در آغوش خودم بيايى. اين براى كسانى است كه نمى روند.
اما مؤمنى كه بى دين مى شود، چگونه بى دين مى شود؟ اين با احساس لذتها و شهوتها شروع مى شود؛
« وَ مَن يَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمَـنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَـنًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ »
ذكر يعنى زحمات انبيا و اوليا و شهدا و همه را يك دفعه از ياد مى برد و غافل مى شود. لذت شهوت انجام نداده در وجودش شعله مى كشد و مى رود.
وقتى رفت، همه زحمات انبيا و ائمه عليهم السلام را نديده گرفت، من هم او را عاشق شيطان مى كنم. اصلاً نمى تواند با غير او رفيق بشود. اصلاً همنشين شيطان مى شود. هر كس از او مى پرسد: چند تا رفيق دارى؟ مى گويد: يك رفيق كه از آن رفيق لذت مى برم! اى بدبخت بيچاره! چطور از روى خون همه پيغمبران و اولياى كشته شده راه مى روى؟ اين عذاب الهى است كه به تو رسيده و از شيطان لذت مى برى، اما چرا از خدا لذت نمى برى؟ قرآن كجا تو را نشان مى دهد؟
در برزخ گريبان پاره مى كنيم و به خدا مى گوييم: ما را برگردان تا توبه كنيم و خوب بشويم، اما خدا به ملائكه اش مى گويد: در دهانش بزنيد. ديگر فايده اى ندارد. بارك الله به كسانى كه برگشتند.
منبع : پایگاه عرفان
