تکلیف انسان های اروپایی که از اسلام و قرآن اطلاعی ندارند چیست؟

در مورد قیامت و محاسبه اعمال پیروان غیر اسلامى لازم است گذرا امورى را متذکر شویم، بدین شرح:
1 - دین حق در هر زمانى یکى بیش، نیست، بنابر این معنا ندارد بعد از بعثت پیامبر اسلام(ص) و با توجه به خاتمیت آن حضرت، دینى غیر از اسلام مورد قبول درگاه خداوندى باشد (و من یبتغ غیر الاسلام دینا فلن یقبل منه)
2 - رستگارى در جهان آخرت به دو چیز (عمل صالح و اعتقاد راستین به خدا) وابسته است. اگر فردى از عمل پسندیده بهره مند باشد و نسبت به مبدأ و قیامت باورى درست داشته باشد و به تعبیر قرآن از قلبى سلیم بهره مند باشد، در قیامت رستگار مى گردد. «یوم لا ینفع و لا بنون إلّا من أتى اللَّه بقلب سلیم».
3 - در جهان بینى اسلامى این باور آمده است که خداوند با بندگانش به عدل حکم مى کند و به متقضاى آن عذاب الهى بعد از اتمام حج است، یعنى خداوند حکیم و عادل بعد از آن که راه حق را بررسى انسان ها تبیین نمود (توسط حجت هاى باطن و ظاهرى) آن گاه آنان را به حساب و کتاب عمل فرامى خواند. (ماکنا معذّبین حتى نبعث رسولاً) به مقتضاى این آیه کسانى که حجت بر آنان تمام نشده است و نتوانستند دین حق را بشناسند و در نتوانستن تقصیرى نداشتند، از این جهت مشمول عذاب الهى قرار نمى گیرند.
4 - در فرهنگ اسلامى کفر چند معنا دارد که یکى از آن ها عناد و انکار حقایق است و این در قیامت باعث عقوبت مى گردد، نه کفرى که از روى نادانى و از قصور و استضعاف فکرى باشد که در این صورت ممکن است مشمول رحمت الهى قرار گیرد.با بیان این امور مى گوییم: اگر بعد از بعثت پیامبر اسلام(ص) غیر مسلمان(اعم از یهودیان، مسیحیان و دیگران) که:
اولاً: در پى شناخت و یافتن دین حق برآیند، نه در پى انکار و عناد، و بدون این که تقصیرى داشته باشند، نتوانند به حقانیت دین اسلام نایل گردند،
ثانیاً: با شناختى که به حقانیت دینشان دارند، حال دینشان دین حضرت مسیح باشد یا دین حضرت عیسى و یا غیر آن به دستورهاى آن نیز پاى بند باشند، در این صورت این گونه افراد که به تعبیر شهید مطهرى مسلمان فطرى هستند) بعید نیست در آخرت در زمره نجات یافتگان از دوزخ قرار گیرند. این به مقتضاى عدل و حکمت خداوندى است که روایات اسلامى این سخن را تصدیق مى کند.
شهید مطهرى در این باره مى گویند: «اگر کسى داراى صفت تسلیم باشد و به عللى حقیقت اسلام بر او مکتوم مانده باشد و او در این باره بى تقصیر باشد، هرگز خداوند او را معذّب نمى سازد، او اهل نجات از دوزخ است» نیز گفته است: «به نظر من اگر افرادى یافت شوند که نیکى به انسان هاى دیگر و حتى نیکى به یک جاندار اعم از انسان یا حیوان را بدون هیچ چشم انتظارى انجام دهند و حتى در عمق وجدان خود از آن جهت خدمت نکنند که چهره خود را در آیینه وجود محرومین مى بینند، یعنى ترس از این که روزى چنین سرنوشتى داشته باشند، عامل محرک آن ها نباشد، بلکه طورى انگیزه احسان و خدمت در آن ها قوى باشد که اگر بدانند هیچ گونه سودى عاید آن ها نمى شود، حتى یک نفر هم از کار آن ها آگاه نمى گردد و احدى به آن ها یک «بارک اللَّه» هم نخواهد گفت، باز هم آن کار خیر را انجام مى دهند و تحت تأثیر عادت و امثال آن هم نباشد، باید گفت: در عمق ضمیر این انسان ها نورى از معرفت خداوند هست و به فرض این که به زبان انکار کنند، در عمق ضمیر اقرار دارد، افکارشان در واقع و نفس الامر انکار یک موهومى است که آن را به جاى خدا تصور کرده اند و یا انکار یک موهوم دیگرى است که آن را به جاى بازگشت به خدا و قیامت تصور کرده اند ،نه انکار خداو معاد واقعى... بنابر این بعید نیست که این گونه کسان واقعاً و عملاً در زمره اهل کفر محشور نگردند، هر چند لساناً منکر شمرده مى شود، واللَّه اعلم»در عین حال باید توجه داشت که اگر چه تعالیم دین اسلام به آنها نرسیده است، اما براساس عقل و فطرت خود و هم چنین براساس آموزه هایی که در دین خودشان قرار دارد و مورد تأیید اسلام است، مورد سؤال و مؤاخذه قرار خواهند گرفت.