اغلب مشكلات مردم از اشتباهات و گناهان و معاصى و انحرافات است؛ زيرا خدا و قيامت را در امورمان از ياد برديم.
« أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ * وَ وَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ * الَّذِى أَنقَضَ ظَهْرَكَ * وَ رَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ »
همه اين ها كار من نبود؟ حبيب من،
« أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَـٔاوَى »
اين ها كار من نبود؟
« ءَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّ رِعُونَ »
« ءَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ »
« ءَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَتَهَآ أَمْ نَحْنُ الْمُنشِئُونَ »
هزار بار در قرآن فرياد مى زند كه چه كارى از دست شما برمى آيد؟ شما چه كاره هستيد؟ خدايى شدن يك سفارش است.
منبع : پایگاه عرفان
