قرآن كريم از طرفى هدايت بندگان را حقى بر وجود مبارك حضرت حق مى داند، اين حقى است كه واجب و لازم و ريشه در رحمت، لطف، كرم، محبت، عنايت و عشق پروردگار مهربان عالم به انسان دارد، از طرفى هم هدايت را در زندگى بشر، ضرورى مى داند، چرا كه بدون هدايت حق، منافع وجود انسان، از انسان ظهور و بروز نخواهد كرد و اگر اتصال به هدايت پيدا نكند نه اين كه به صورت يكى از حيوانات روى زمين باقى مى ماند، بلكه منحرف تر و گمراه تر و كوردل تر و به تعبير قرآن كَرتر و مضرتر خواهد شد.
براى روشن شدن اين كه هدايت انسان بر پرودگار واجب است، چهار قطعه بسيار مهم را از كتاب خدا، قرآن مجيد و نهج البلاغه لازم است نقل كنيم.
خداوند در سوره مباركه بقره خطاب به فرشتگان مى فرمايد: قصد دارم، در روى زمين موجودى را خلق كنم تا خليفه من در روى زمين باشد. تا اسم زمين آمد، ملائكه و فرشتگان به يك واقعيت منتقل شدند و اين واقعيت را به پيشگاه مبارك پروردگار عرض كردند، آن واقعيتى كه فرشتگان به آن منتقل شدند اين بود كه وقتى اسم زمين را شنيدند، فهميدند اين موجودى كه مى خواهد آفريده شود گر چه از جانب پروردگار عالم روح به او دميده مى شود، ولى چون مى خواهد در زمين زندگى كند، قسمتى از وجود اين موجود، از تركيبات و عناصر همين كره خاكى است.
منبع : پایگاه عرفان
