از اين كه آيه شريفه خطابش به اهل ايمان است، چنين برداشت ميشود ك مؤمنان شايستهترين بندگان براى استفاده از نعمتهاى حضرت حقاند، زيرا اينان براساس ايمان به خدا و اعتقاد به قيامت رزق را از طريق كسب مشروع به ميآورند، و در هزينه كردن از افراط و تفريط و اسراف و تبذير ميپرهيزند، و مازاد بر نياز خود را در گردونه انفاق و صدقه و زكات و خمس و كمك به ديگران استحقاق ميگذارند.
مؤمنان با دورى از زهد بيمورد، كه بدعتى از بدعتهاى برخى از جوكيان هندى و صوفيان ناآگاه از اسلام ناب است، خود و زن و فرزندانشان را از نعمتهاى حق و عطاياى حضرت ربّ محروم نميكنند.
اهل ايمان بدون اين كه تحت تأثير مكتبهاى انحرافى و جاهلى قرار بگيرند حلال خدا را حلال و حرام حق را حرام دانسته و ميدانند كه تسليم بودن به خواستههاى پروردگار از لوازم حقيقى بندگى و عبوديت است إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ اهل ايمان ميدانند كه بايد بنابر احكام شرعيه و مصالح عرفيه از حلال پاكيزه و طيب استفاده كنند، و از حلالى كه از عنوان طيب و پاكيزه بودن خارج است بپرهيزند و خلاصه به اين معنا آگاهى دارند كه لازم است در مورد خوراك و نوشيدنى و در ديگر موارد بهداشت را كه سبب مهمى در حفظ سلامتى و صحت است رعايت نمايند.
منبع : پایگاه عرفان
