به سه نوع سند از حضرت رضا (ع) روايت شده كه پيامبر فرمود:
«اول من يدخل الجنة شهيد و عبد مملوك:»
اول كسى كه وارد بهشت مى شود و شهيد و عبد مملوكى است كه عبادت پروردگارش را نيكو بجا آورده و خيرخواه مولايش بوده است.
ابوذر مى گويد وارد مسجد شدم در حالى كه رسول خدا تنها نشسته بود فرصت را غنيمت شمرده عرض كردم:
«اى الاعمال احب الى الله عزوجل؟ فقال: ايمان بالله و جهاد فى سبيله الى ان قال قلت: فاى الجهاد افضل قال من عقر جواده و اهريق دمه (فى سبيل الله)»
كدام عمل نزد خداى عزوجل محبوب تر است؟ فرمود: ايمان به خدا و جهاد در راه او تا جائى كه گفتم: چه جهادى برترين جهاد است؟ فرمود: جهاد كسى كه مركبش را در ميدان جنگ بدواند و از اين عمل خسته نشود و خونش در راه خدا بريزد.
امام صادق از رسول خدا روايت مى كند كه آن حضرت فرمود:
«فوق كل ذى بر بر حتى يقتل الرجل فى سبيل الله فاذا قتل فى سبيل الله فليس فوقه برّ:»
فوق هر صاحب نيكى، نيكى وجود دارد تا كشته شدن انسان در راه خدا، چون انسان در راه خدا شهيد شود فوق آن برّى وجود ندارد.
حضرت باقر از پدر بزرگوارش حضرت على بن الحسين روايت مى كند كه آن حضرت همواره مى فرمود پيامبر خدا گفت:
«ما من قطرة احب الى الله عزوجل من قطرة دم فى سبيل الله:»
قطره اى نزد خدا محبوب تر از قطره خون در راه خدا نيست.
اميرالمؤمنين (ع) خطاب به مردم فرمود:
«.... انكم ان لم تقتلوا تموتوا و الذى نفس على بيده لالف ضربة بالسيف على الرأس اهون من الموت على فراش:»
شما اگر شهيد نشويد به ناچار با مرگ طبيعى از دنيا خواهيد رفت، سوگند به آن كسى كه جان على در اختيار اوست هر آينه هزار ضربت با شمشير بر سر، آسان تر از مردن در رختخواب است.
رسول خدا فرمود:
«اجود الناس من جاد بنفسه فى سبيل الله»
سخى ترين مردم كسى است كه جانش را در راه خدا داده است.
حضرت صادق مى فرمايد: به رسول خدا گفتند:
«ما بال الشهيد لا يفتن فى قبره فقال (عليهما السلام) كفى بالبارقة فوق رأسه فتنة»
چگونه است كه شهيد را در برزخش مورد پرسش و پاسخ قرار نمى دهند؟ حضرت فرمود: برق شمشير بالاى سرش براى آزمودن او كافى است.
اميرمؤمنان (ع) در پاسخ جوانى كه از حضرت شئون جهاد و فضل آن را پرسيد فرمود: .......
«الجنة تحت ظلال السيوف فتكون الطغته و الضربة اهون على الشهيد من شرب الماء البارد فى اليوم الصائف و اذا زال الشهيد من فرسه بطغته او ضربة لم يصل الى الارض حتى يبعث الله عزوجل زوجته من الحورالعين فتبشره بما اعدالله عزوجل له من الكرامة فاذا وصل الى الارض تقول له مرحبا بالروح الطيبة التى خرجت من البدن الطيب ابشر فان لك مالا عين رأت و لا اذن سمعت و لا خطر على قلب بشر ......:»
بهشت در سايه اسلحه هاست، زخم نيزه و ضربت شمشير بر شهيد آسان تر از خوردن آب سرد در تابستان گرم است، چون شهيد به ضربت اسلحه از مركبش به سوى زمينى سرازير شود هنوز به زمين نرسيده خداى عزوجل همسرش از حوريان بهشت را به سوى او مى فرستد، پس او را به آنچه خدا از كرامت براى شهيد مقرر فرموده بشارت مى دهد، و چون به زمين افتد مى گويد: خوشا به حال روح پاكى كه از بدن پاك بيرون آمد، بر تو بشارت باد به پاداشى كه چشمى نديده و گوشى نشنيده و بر قلب بشرى خطور نكرده است.
رسول خدا فرمود:
«للشهيد سبع خصال من الله: اول قطرة من دمه مغفور له كل ذنب، و الثانية يقع رأسه فى حجر زوجتيه من الحورالعين، و تمسحان الغبار عن وجهه تقولان مرحبا بك و يقول هو مثل ذلك لهما، و الثالثة يكسى من كسوة الجنة و الرابعة يبتدره خزنة الجنة بكل ريح طيبة ايهم ياخذه معه، و الخامسه ان يرى منزله، و السادسة يقال لروحه اسرح فى الجنة حيث شئت، و السابعة ان ينظر فى وجه الله و انها لراحة لكل نبى و شهيد:»
براى شهيد از جانب خدا هفت خصلت است: 1- اولين قطره خونى كه از او مى ريزد همه گناهانش آمرزيده مى شود.
2- سرش در دامن دو همسرش از طايفه حورالعين قرار مى گيرد آنان غبار از چهره اش پاك مى كنند و مى گويند به دنيائى فراخ و پر ناز و نعمت خوش آمدى و او هم به هر دو خوش آمد مى گويد.
3- از لباس بهشت به او مى پوشانند.
4- خزانه داران بهشت با هر بوى خوشى به سوى او مى شتابند.
5- منزلش را در بهشت مى بيند.
6- به روحش مى گويند از هر كجا كه خواهى در بهشت رو،
7- به وجه خدا نظر مى كند كه نظر به وجه خدا راحت هر پيامبر و شهيد است.
حضرت باقر (ع) از پدرانش از رسول خدا (عليهما السلام) روايت مى كند:
«ثلاثة يشفعون الى الله يوم القيامة فيشفعهم، الانبيا ثم العلما ثم الشهداء»
سه طايفه در قيامت در پيشگاه خدا شفاعت مى كنند و خدا شفاعت آنان را مى پذيرد: پيامبران سپس علما آنگاه شهيدان.
حضرت صادق از پيامبر خدا روايت مى كند
«اشرف الموت قتل الشهادة»
شريف ترين نوع مردن شهادت است.
منبع : پایگاه عرفان
