بى‏وفايى اهل دنيا

 مادر شخص ثروتمندى كه خيلى ثروت داشت ، مرده بود . به يكى از دوستان من تلفن زد و او كه شخص باخيرى بود و در امور خير فعاليت خوبى داشت ، با من تماس گرفت كه به خانه همين شخص ثروتمند بيا ، امر واجبى هست.

 من رفتم . خانه اى كاخ مانند بود . مرا درون اتاقى برد ، گفت : اينجا اتاق مادر من است و اين كسى كه روى تخت افتاده ، مادر من است . تكان نمى خورد و حرف نمى زند ، ببين حال مادرم چگونه است .

 من رفتم ، ديدم چند ساعت است كه مرده ، گفتم : مادر شما مرده است . گفت : من بايد چه كنم ؟ گفتم : بايد به قوم و خويش ها خبر بدهى كه بيايند ، بعد تلفن بزنى كه آمبولانس بيايد ، بعد او را ببرند .

 گفت : من كه در چارچوب اين كارها نيستم و نمى خواهم اقوام را ناراحت كنم ، تو اگر آشنا دارى ، تلفن بزن آمبولانس بيايد و او را ببرد ، هر مقدار خرج آن باشد ، من مى دهم . شما كارهاى دفن او را انجام دهيد . حتى دنبال مادرش نيامد و كفن آن مادر را نيز خود كارگران قبرستان پوشاندند .

 تو عريان به دنيا آمدى و با يك پيراهن از دنيا مى روى . شاعرى راجع به قبرستان خيلى زيبا مى گويد :

 خوش هواى سالمى دارد ديار نيستى

ساكنانش جمله يكتا پيرهن خوابيده اند

 ساكنان قبرستان ، از شاه و وزير و تاجر و ملك التجار و مرجع تقليد و مدير كل ، تا فقيرترين افراد ، همه با يك پيراهن - كفن - هستند . جاى عجيبى است .

 بابا طاهر مى گويد :

 به قبرستان گذر كردم كم و بيش

بديدم قبر دولتمند و درويش

 نه درويش بى كفن در خاك رفته

نه دولتمند برده از يك كفن بيش

 درويش ؛ يعنى فقير ، ندار و تهيدست . منظور اين درويش هاى اصطلاحى نيست .

 اول كه لخت و عريان آمدى ، در آخر نيز با يكتا پيراهن مى روى ، اين همه ثروت بين ولادت و مرگ را كه نمى توانى خودت بخورى ، پس آن را به فرمان پروردگار به تهيدست ، از كار افتاده ، ور شكسته ، آبرودار بزرگوارى كه حقوق ماهيانه اش كم است ، اما عيال وار است و مخارج مكفى ندارد ، كمك كن .

 اى انسان ! محبت ،لطف و رقّت قلب داشته باش . اين حرفها را به قارون مى گفتند . چقدر خوب بود كه با موعظه ، با آيات تورات و با دلسوزى دلسوزان ادب مى شد ، اما به جاى اين كه ادب شود ، غرور نشان داد .

 قرآن مجيد مى گويد :

 قارون به حضرت موسى عليه السلام و هارون و مؤمنان مى گفت :

 » قَالَ إِنَّمَآ أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِى «

 من اين ثروت را با سواد ، علم و دانش خودم به دست آورده ام . به خدا و شما چه مربوط است كه به من مى گوييد : احسان كن .

 اين حرف نسبت به پروردگار كه مالك همه اموال است ، كمال بى ادبى است . خدا محبت كرده و اين اموال را به تو عنايت كرده . تو چرا تا اين حد بى تربيتى مى كنى ؟

 بيدار و تأديب نشد . قرآن مجيد مى گويد :

 » فَخَسَفْنَا بِهِ وَ بِدَارِهِ الْأَرْضَ «

 تا وقتى كه به زمين گفتم : دهان باز كن، او و آن كاخ پر از ثروتش را فرو ببر .

 اين همان عذاب استيصال است كه هيچ كس نمى تواند در برابر آن كارى كند . استيصال ؛ يعنى بند - طنابى - كه نمى شود باز كرد . او و خانه و تمام اموالش را زمين به اذن خدا فرو برد . زمانى كه داشت فرو مى رفت ، بيدار و ادب شد ، اما ديگر دير شده بود . به زمين فرو رفت و از آن طرف سر از دوزخ درآورد .

 اين همان است كه امام سجاد عليه السلام مى فرمايد :

 » الهى لا تؤدبنى بعقوبتك «

 اما چقدر زيبا است كه انسان با قرآن ، با موعظه دلسوزانه انبيا و ائمه طاهرين عليهم السلام بيدار شود :

 مرد بايد كه گيرد اندر گوش

وز نبشت است پند بر ديوار

    × × ×

 مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو

يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو

 اين ها موارد بيدارى است .