طرح شبهه و پاسخ به آن

 سؤالى را اينجا از طرف شما مطرح كنم ، كه خداى مهربان ، خداى عاشق هدايت و  ارزش ها كه نزديك به ده بار در قرآن ، محبت و عشقش به ارزش ها را اعلام كرده است ، چرا شيطان را خلق كرد ؟

 بهترين راه براى پاسخ به اين سؤال ، دقت در آيات قرآن است . شيطان شرّ ، متمرّد و عصيانگر است . قرآن درباره آفرينش خدا مى فرمايد : آنچه از خدا صادر مى شود ، خير است ، چون خودش نيز خير بى نهايت است . از محالات است كه از خير ، شرّ صادر شود . امكان ندارد .

  » الخير لا يصدر منه الاّ الخير «

 آب و نور كه گياه را نمى سوزانند ، بلكه گياه را رشد مى دهند . مضرّ نيستند ، بلكه مفيدند .

 علاوه بر اين ، قرآن مجيد در آيات ديگر مى گويد :

 آنچه كه از خدا جلوه مى كند ، فضل ، رحمت ، احسان و عطا است ، شرّ نيست .

 پس آيه :

  » قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ × مِن شَرِّ مَا خَلَقَ«

 نمى خواهد بگويد كه در »ما خلق« عنصر شرّ وجود دارد ، بلكه اين مى خواهد بگويد : در »ما خلق« كسانى كه شرّ دارند ، شما از شرّ آنها به خدا پناه ببريد . ولى شرّ آنها جزء ذات خلقت آنها نيست ، بلكه عارضى است . بين ذاتى و عارضى خيلى فرق است .

 بر مبناى اين آيات بايد گفت :

 هيچ شيطانى ، شيطان نبوده است ، بلكه شيطان شده .

 اما سراغ شيطان هاى انسى برويم:

  » مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ «

  تمام شيطان هاى انسى كه اسم آنها به ظاهر شيطان نيست ، ولى هر كه در جاده شرّ بيافتد ، قرآن به او شيطان مى گويد . اين اسم ذات آنها نيست .