وقتى تاريخ سنى و شيعه را بخوانيم، مى بينيم، ابن زياد در دارالاماره اش تنها با سى نيروى نظامى مانده بود، و بيرون دارالاماره هجده هزار نفر با مسلم بن عقيل بودند. «1» ديگر ابن زياد دست از جان شسته بود؛ يعنى اگر ده نفر از ياران مسلم به دارالاماره حمله مى كردند، بساط يزيد و حزب اموى برچيده مى شد. ولى هجده هزار نفر شكم پرست كه عشق به اولاد و همسر براى آن ها از عشق به خدا اهميت بيش ترى داشت، با يك برنامه ريزى، دور مسلم بن عقيل را خالى كردند تا آن سى نفر توانستند مسلم بن عقيل را با سر بريده از بالاى دارلاماره پايين بياندازند تا براى ديگران درس عبرتى باشد.
مردم عامل اشاع گناه هستند. آغوش باز كردن براى پذيرفتن افكار غلط، به خاطر بيدار نبودن اكثريت است. در تعطيل شدن مسايل حق، سكوت افراد بيدار، كمك به سزايى مى كند.
منبع : پایگاه عرفان
