الان زندگى بشر به يك تار مو بند است و با اشتباهِ چهار نفر كمونيست، يا با اشتباه چهار نفر مسيحى جنايتكار خاين، ميلياردها انسان از باران رحمت بريده مى شوند، علاوه بر اين تهديد بزرگ، حيات بشر در زمين در امور جزيى هم گرفتار ربا، يا خيانت به حق، يا امور غير اخلاقى كه در بيش تر برنامه هاى فرهنگى قرن بيستم وجود دارد، هست؛ يعنى انسان در درون خود هم دچار ناامنى هست. حالا من مى پرسم، آيا مى شود انسان خان خود را بر روى آب قرار دهد؟ آيا مى شود او ساختمان زندگى اش را بر روى خاكستر پايه گذارى كند؟ نه نمى شود و انسان بايد اين ساختمانى را كه مى خواهد در مقابل زلزله و در مقابل حوادث مقاومت كند، با بتن آرمه پى ريزى كند، با بتن آرم انسانيت و عقيد واقعى به الله و قبول حكومت او در زندگى خود؛ با بتون آرم انسانيت و اخلاق كه عبارت است از فرار كردن از رذايل و آراسته شدن به فضايل؛ با بتون آرم زندگى راستين كه عبارت است از انجام عمل شايسته و پرهيز از عمل ناشايست.
منبع : پایگاه عرفان
