دوازده نفر از فرزندان ايوب پيغمبر عليه السلام از دنيا رفتند و او صورتش را روى خاك گذاشت، گفت: مولاى من! توفيق شكر كردن در نعمت هاى موجودت را در من زياد كن؛ هم چنين چند خانه ملكى داشت كه همه آن ها با زلزله خراب شد. به او كه اين خبر را دادند، او دو مرتبه به سجده رفت و گفت: خدايا توفيق شكر بر نعمت ها را در من زياد كن، و همين طور خرمن هاى ايوب عليه السلام را جمع كرده بودند كه درو كنند، صاعقه آمد و همه را نابود كرد. اين خبر را كه به او دادند، سر روى خاك گذاشت و گفت: خدايا! به من توفيق شكر بر نعمت ها را عنايت فرما؛ ثروتش كه از بين رفت، همين جمله را تكرار كرد؛ مريض هم كه شد، همين جمله را گفت. هفت سال بود كه او را از شهرش بيرون كرده بودند و او در بيابان كنار چشمه اى چادر زده بود. روزى همسرش كه در قرآن مجيد خيلى خدا از او تعريف كرده است «2»، آمد و گفت: آقا!
شما دعا كن خدا مرضت را شفا بدهد. ايوب عليه السلام به همسرش گفت: من چند سال در نعمت بودم. همسرش گفت: هشتاد سال. ايوب عليه السلام گفت: چند سال است من گرفتار بلا شده ام. همسرش گفت: هفت سال و هفت ماه است. گفت: هفتاد و سه سال ديگر ما مهلت داريم كه تحمّل كنيم تا نعمت ها با بلاها يكسان شود. آن وقت اگر اضافه شد، دعا مى كنيم. حالا كه خدا به حال ما آگاه است.
امام زين العابدين عليه السلام هر وقت نماز مى خواند، وقتى سرش روى سجده بود، صدا مى زد: «عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيُحْسِنِ الْعَفْوَ مِنْ عِنْدِكَ.» : من در مقابل تو مجرم هستم؛ چون حقّ بندگى تو را ادا نكردم.
خلاصه اين كه در علم خدا مى شود آينده را مشاهده كرد. ادام حكايت جبرئيل عليه السلام از عابد پانصد ساله را در جلسه بعد دنبال مى كنيم.
منبع : پایگاه عرفان
