[إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ].
يقيناً كسانى كه ايمان آورده، و آنان كه هجرت كرده و در راه خدا به جهاد برخاستند، به رحمت خدا اميد دارند؛ و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است.
در مورد نزول اين آيه شريفه گفته اند:
قبل از وقوع واقعه بدر، پيامبر بزرگ صلى الله عليه و آله عبداللّه بن جَحش را خواست و نامه اى به او داد و حدود هشت نفر از مهاجران را همراه وى نمود و به او دستور داد پس از دو روز راه پيمودن نامه را بگشايد و بر اساس آن عمل كند.
عبداللّه پس از دو روز راه پيمايى نامه را گشود و چنين يافت: چون نامه را باز كردى تا نخله «زمين بين مكه و طائف» برو و در آنجا اوضاع قريش را زير نظر بگير و تمام جريان را به ما گزارش كن.
عبداللّه جريان را با دوستانش در ميان گذاشت و اضافه كرد: رسول الهى مرا از مجبور ساختن شما در اين مسير منع فرموده، بنابراين هركس آماده شهادت است با من بيايد و ديگران بازگردند، همه با او حركت كردند، وقتى كه به نخله رسيدند به قافله اى از قريش برخورد كردند كه عمرو بن حضرمى در آن بود. چون روز آخر رجب يكى از ماه هاى حرام بود، در مورد حمله به آن ها به مشورت نشستند.
عده اى گفتند:
اگر امروز دست از آنان برداريم وارد محيط حرم مى شوند ديگر نمى توان متعرض آن ها شد، سرانجام شجاعانه به آنان حمله بردند و عمرو بن حضرمى را كشته و قافله او را با دو اسير به محضر رسول خدا آوردند.
پيامبر الهى به آنان فرمود:
من به شما دستور نداده بودم كه در ماه هاى حرام نبرد نكنيد؟
آن گاه از دخالت در غنايم خوددارى فرمود، مجاهدان ناراحت شدند و مؤمنان به سرزنش آنان پرداختند، مشركان نيز زبان به طعن گشودند كه محمّد صلى الله عليه و آله جنگ و خونريزى و اسارت را در ماه هاى حرام حلال شمرده آيه نازل شد كه:
از تو درباره جنگ كردن در ماه حرام مى پرسند، بگو: جنگ در آن گناه بزرگى است، ولى جلوگيرى از راه خدا و گرايش مردم به فرهنگ حق و كفر ورزيدن نسبت به اللّه و هتك احترام مسجدالحرام و اخراج ساكنان آن در پيشگاه خدا مهم تر از آن است و ايجاد فتنه حتى از قتل بالاتر است. مشركان پيوسته با شما مى جنگند، تا اگر بتوانند شما را از آيين خود برگردانند ولى كسى كه از دين حق برگردد و در حال كفر بميرد، تمام اعمال نيك او در دنيا و آخرت بر باد مى رود و آنان اهل جهنّم اند و هميشه در آن خواهند بود.
پس از اين كه آيه مفصل بالا نازل شد عبداللّه بن جحش و همراهانش گفتند: ما براى درك ثواب، در اين راه جهاد كرده ايم و از رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدند: آيا اجر مجاهدان را دارند يا نه؟ آيه شريفه [إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هاجَرُوا] نازل شد.
راستى سر و كار گنهكاران با چه وجود مبارك و مقدس و غفور و ودود و كريم و رحيمى است! چه اندازه بى انصافى مى خواهد كه انسان براى جبران گناهانش به درگاه رحمت او بازنگردد.
منبع : پایگاه عرفان
