جمله سوم:
«وَ مَنْ عاش فَعَلَيْهِ رِزْقُهُ»
اين جمله را هر كسى كه باور كند، جلوى حرام خوارى را مى گيرد. يعنى آدم اگر اعتماد به اين جمله پيدا كند، دستش به هيچ حرامى دراز نمى شود؛ كسى كه زندگى مى كند، روزى او بر خدا واجب است. نه اين كه خوب يا مستحب است، بلكه
«فعليه رزقه»
يعنى خدا به اندازه بندگان روزى آماده كرده است، بندگان بايد يك كسب مشروعى براى خود بسازند.
منبع : پایگاه عرفان
