در روايت دارد كه انسان در قيامت مى گويد: ما چهل سال نماز خوانديم، روزه گرفتيم، مكه رفتيم، درمانگاه ساختيم، خدايا! محصول آن چه شد؟ فكر مى كند كه خدا يادش رفته است كه اين دانه را رشد بدهد؟ نه، يادش نرفته است.
نمازها، روزه ها، حج و درمانگاه ساختنت را در نظام عالم من، در سرزمين اخلاص نكاشتى، بلكه همه اين دانه ها را با ريا در دل مردم كاشتى. اين نماز را خواندى كه نماز تو را ببينند، روزه و درمانگاه و حج تو را ببينند. من هم همه آنها را زنده كرده ام، برو مزدت را از آنها بگير، به من چه ربطى دارد؟ مگر نماز را براى من كاشتى؟ تو اين دانه ها را در دل مردم كاشتى كه آنها خوششان بيايد. محصول آن همان خوش آمد گفتن مردم است.
منبع : پایگاه عرفان
