خطاب قرآن مجيد به يهود تحت عنوان «بنى اسرائيل» احتمالًا براى اين است كه اين قوم دشمن دين و دشمن بشريت به ياد يعقوب آن انسان موحد و خالص و عابد و هدايت گر و پدران با كرامتش اسحاق و ابراهيم افتند، باشد كه اين يادآورى آنان را از خواب غفلت بيدار و راه و روش و فرهنگ آن مشعل هاى هدايت و اسوه هاى فضيلت و كرامت را تحقق دهند و از ستم و نقض پيمان و افساد و فساد دست بردارند و جهان را از شر اعمال و اخلاق خود نجات دهند، يا مُهر خزى دنيا و آخرت، رسوائى و ننگ ابدى و عذاب دائم قيامت را بر پيشانى وجود خود ثبت نمايند.
اين خطاب نشانى روشن و علامتى مهم از رحمت و لطف و محبت حضرت حق به گناهكاران و ستم پيشه گان است تا شايد با توجه به اين حقيقت كه در توبه به روى آنان باز است و مهلت جبران گذشته در اختيار است از ظلم و ستم و جنايت و افساد و فساد دست بردارند و تبديل به انسان هائى شريف و با كرامت و منبع خير و درستكار گردند و دنيائى سرشار از امنيت و آسايش و سلامت به دست آرند و به آخرتى آباد و به تعبير قرآن مجيد به عيش راضيه برسند.
راستى با اين خطاب عاطفى و كلامى كه چون چشمه جوشان از سراسرش محبت و رحمت مى جوشد چه فرصت گران بهايى در اختيار يهود است كه در فرهنگ فكرى و عملى و اخلاقى خود و برخوردشان با مردم تجديد نظر كرده و همانند بعضى از هم نوعانشان كه در عصر موسى و زمان ظهور اسلام و پس از ظهور اسلام به طورى جدى متدين به دين خدا گشته و به مقاماتى بلند از عبادت و انسانيت و كرامت رسيدند به فرهنگ اصيل حق كه از روز بعثت پيامبر اسلام تا ساعت برپا شدن قيامت تجلى در قرآن و فرهنگ اهل بيت دارد روى آورده و خود را از استحقاق ذلت و مسكنت و خوارى دنيا و آخرت برهانند و با ديگر ملت ها هم چون برادر زندگى كرده و از مواهب حق در دنيا و آخرت بهره مند شوند و به همه دشمنى ها و بدبينى ها كه همه جهانيان نسبت به آنان دارند خاتمه دهند.
منبع : پایگاه عرفان