وجود مبارك مرحوم علامه طباطبايى صاحب تفسير «الميزان» فرمودند: زمانى كه در نجف تحصيل مى كردم پدرم از درآمد مختصرى كه از كشاورزى به دست مى آورد مخارج مرا به نجف مى فرستاد، روابط ايران و عراق تيره شد، مسافرت ها قطع شد. پول من تمام شد. هنگام مطالعه، فكر و ذهن من را، نداشتن خرجى مشغول كرده بود، چه خواهد شد؟ خجالت مى كشيدم دردم را به كسى بگويم، يا از كسى پول قرض كنم. فكرم به هم ريخت. چشم خود را از روى كتاب برداشتم، نمى توانستم مطالعه خود را ادامه دهم، غرق غصّه بودم. صداى در بلند شد، رفتم در را باز كردم، يك چهره نورانى با لباس خاصّ كيسه پولى را به من داد و گفت:
سيدمحمد حسين تا زمانى كه پول از ايران برسد، اين خرجى كفاف تو را خواهد داد و بعد به من گفت: آيا در اين هيجده سال تو را تنها گذاشتيم؟ علامه گفت: آقا شما؟ آن شخص گفت: من شاه حسين هستم و رفت. باز هم فكر كردم، آيا من خواب ديدم يا بيدار بودم؟ ولى يقين كردم من خواب نبودم، كيسه را گرفتم. بعد از مدتى درس ها تعطيل شد. براى ديدن خانواده ام به تبريز آمدم.. وقتى در نجف بودم، به وادى السلام براى فاتحه اموات مى رفتم، در تبريز نيز به قبرستان آمدم، در ميان قبرها مى گشتم، يك سنگ قبرى را ديدم كه بر روى آن شاه حسين نوشته شده بود، ايشان سيصد سال قبل مرده بود. بعد من فكر كردم چرا صاحب اين قبر وقتى پول را به من داد، گفت: هيجده سال؟ من كه بيست و چند سال در نجف بودم. بعد حساب كردم، از وقتى كه لباس علما را پوشيدم تا آن وقتى كه اين پول را به من دادند هجده سال است.
منبع : پایگاه عرفان
