وظايف اجتماعى‏ منتظران وعبرت از حادثه کربلا

اين وظايف در دو بخش قابل بررسى است:
الف - وظايف مردمى
ب - وظايف حاكميت
الف - وظايف مردمى عبارتند از:
1- دفاع و حمايت از حركت هايى كه در جهت اهداف حضرت باشد مثل انقلاب اسلامى ايران
2- تكريم و بزرگداشت نام و ياد حضرت از راههاى:
- قرار دادن موقوفات
- برقرارى مجالس بزرگداشت (جشن ها، دعاى ندبه،...)
- شركت در مجالس بزرگداشت
ب - وظايف نهادهاى حكومتى:
1- بسط فرهنگ مهدويت، از طريق راه كارهاى مناسب در:
- جهان (مسلمين و غير مسلمين)
- ايران
2- تئوريزه كردن فرهنگ مهدويت: از آن جايى كه امروزه تئوريهاى مختلفى در مورد پايان تاريخ مطرح است و تنور بحث «جهانى شدن» داغ مى باشد، بايستى حكومت جهانى امام زمان عليه السلام را با عنوان بهترين تئورى و كارآمدترين گزينه براى پايان تاريخ، به جهانيان معرفى كرد.
3- ارائه الگوهاى مناسب از حكومت دينى به جهانيان، تا اينكه در پرتو آن، جامعه جهانى به حكومت مهدوى علاقه مند شده و مهيّاى آن گردد.
4- فراهم ساختن زمينه هاى مردمى براى ظهور حضرت يوطّئون للمهدى سلطانه
5- شناسايى اهداف حكومت جهانى (مانند: عدالت، بسط معنويت، امنيت، رفاه،...) و تلاش در بدست آوردن راه كارهاى مناسب براى نزديك شدن به آن اهداف.
6- نيروسازى
كارگرى منتظر واقعى است كه به اين نيت تلاش و كار مى كند كه جامعه اى با پايه هاى قوى اقتصادى و در خور حكومت امام مهدى عليه السلام بسازد.
معلم و استادى منتظر واقعى است كه به اين نيت درس بدهد كه شاگردانى تربيت كند تا بازوان پرتوانى در حكومت جهانى باشند.
دانش آموزى، منتظر واقعى است كه درس بخواند تا در عصر ظهور بتواند بارى از دوش حضرت بردارد.
پدر و مادرى، منتظر واقعى است كه فرزندان خود را به گونه اى تربيت كند كه در خدمت اهداف حضرت باشند.
دانشجويى منتظر واقعى است كه فرا گرفتن تخصص خود را براى حكومت جهانى و تحمل مسئوليتى در آن جايگاه، قرار دهد.
روحانى اى منتظر واقعى است كه در مواعظ خود، مردم را تشنه و مهياى برقرارى حكومت جهانى نمايد.
چنانچه مردم از اولين روزهاى سياه غيبت با حال تباه خود آشنا مى شدند، عصر ظلمت اينگونه طولانى نمى شد.
همه مردم، بالاخص كسانى كه داراى وظيفه بيان اين گونه مسائل بوده اند و از گفتن آن غفلت يا تغافل ورزيده اند، بايد سخت غمگين و شرمسار باشند. چرا ما به وظيفه هاى دوران غيبت عمل نمى كنيم؟
پاسخ اين سؤال آن است كه ما به عصر غيبت خو گرفته ايم و به تيرگى ها و تاريكى ها عادت نموده ايم.
اعتياد و خو گرفتن انسان به هر چيزى، مانند مسئله فطرت و طبيعت انسان را به سوى آن جذب مى كند، به طورى كه گويى اراده و اختيار را از او گرفته است.
اين قدرت را خدا به انسان داده تا با خو گرفتن به خوبى ها بدون زحمت به سوى آنها جذب شوند و از بدى ها كناره گيرند.
لذا اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: العادة طبع ثان.
اعتيادهاى اجتماعى، قدرتى بسيار بيشتر از اعتيادهاى فردى دارند، يكى از عادت هاى شوم اجتماعى، خو گرفتن به وضع موجود است.
در حاليكه اگر كسى بتواند عادت هاى اشتباه را كنار زده و خود را به خصلت هاى ارزنده انسانى زينت دهد، به بهترين مقامات عالى دست مى يابد.
حضرت على عليه السلام: بغلبة العادات الوصول الى أشرف المقامات.
ترك اعتياد اجتماعى و رها شدن از قيد و بند غفلت از ظهور حضرت انسان را به برترين مقامات مى رساند و در پرتو انتظار ظهور، نه تنها از قيد و بند غفلت از آن حضرت رها مى شود، بلكه غيبت براى او به منزله مشاهده، مى شود:
امام سجادعليه السلام: يا أبا خالد! إنّ اهل زمان غيبته، القائلون بإمامته، المنتظرين لظهوره افضل اهل كلّ زمان، لأن اللّه تعالى ذكره أعطاهم من العقول والأفهام والمعرفة ما صارت به الغيبة عندهم بمنزلة المشاهدة و جعلهم فى ذلك الزمان بمنزلة المجاهدين بين يدى رسول اللّه صلى الله عليه وآله بالسيف، اولئك المخلصون حقّاً و شيعتنا صدقاً والدعاة الى دين اللّه سرّاً و جهراً.
و قال عليه السلام: انتظار الفرج من أعظم الفرج.

نويسنده:حجت الاسلام مرتضى نائينى