يك مطلب در رابطه با قيامت اين بزرگوران است، مى فرمايد:
« لَهُم مَّا يَشَآءُونَ فِيهَا وَ لَدَيْنَا مَزِيدٌ »
درباره ديگر از اهل نجات مى فرمايد:
« جَزَآءً بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ »
ما به عمل آنها در قيامت جزا مى دهيم، ولى درباره اين ها مى فرمايد:
حدود و چارچوب عمل از آنها برداشته شده است.
اين بزرگواران در مقام قيامتى خود، آنچه كه خودشان بخواهند، نه آنچه كه عملشان اقتضا مى كند، نه آنچه كه نماز و روزه و حج و جهاد و شهادت و كرامت اخلاقى آنها اقتضا مى كند به آنها خواهيم داد.
در عالم ملكوت و قيامت، و در محضر حضرت حق، آنچه كه دل آنها مى خواهد، نه عمل آنها، برايشان فراهم است و جداى از آنچه كه بى قيد و شرط دل آنها مى خواهد، پيش من هم اضافه تر دارند، كه به آنها عنايت مى كنم.
اينجا پاى عقل بالكل لنگ است، يعنى ما فقط لغات آيه را مى توانيم معنى كنيم، اما يعنى چه؟ اين براى ما درك و وصفش غير قابل امكان است.
يك نفر كه يك بدن هشتاد، نود كيلويى دارد و با همين بدن خدا او را وارد قيامت كرده است، و پيرى، ضعف چشم، ضعف گوش را از اين بدن گرفته است، يك صورت جوان بيست و پنج ساله است، اين آدمى كه در دنيا هشتاد سال زندگى كرده است، حالا وارد حريم الهى شده و درباره مزد زحمات و تقوا و خلوص او در قرآن مجيد سند داده است كه:
« لَهُم مَّا يَشَآءُونَ فِيهَا »
منبع : پایگاه عرفان
