عبادت زمينه ترقى و مايه رشد و كمال انسان است. مصالح براى ساخته شدن يك آخرت آباد. مقام بندگى و عبادت از نظر قرآن مجيد مقام بسيار والايى است، براى اين كه به ما توجه بدهد كه اين مقام چه مقام با ارزشى است، بر همه ما واجب فرمود: در شبانه روز ده بار در نمازهاى يوميه، به مقام عبادت و بندگى پيغمبر باكرامت اسلام صلى الله عليه و آله اشاره كنيم و وجود مبارك او را به عنوان عبد خدا يادآور و متذكر شويم، و به خودمان مقام عبادت و بندگى را تلقين كنيم.
عبادت در اسلام گاهى در رابطه با شخص خود انسان است، كه البته در اين عبادات از انسان دعوت شده كه همه وجود خود را به مدار عبادت بياورد.
هنگامى كه وارد نماز مى شويد، بدن، جان، نفس و قلب و همه اعضا و جوارح خودت را در مدار عبادت قرار بده.
آيا تنها انجام مراسمى مانند ركوع و سجود و قيام و قعود و نماز و روزه منظور است؟ يا حقيقتى است ما وراى اينها؟ هر چند عبادات رسمى نيز همگى واجد اهميتند.
براى يافتن پاسخ اين سوءال بايد روى واژه «عبد» و «عبوديت» تكيه كرد و به تحليل آنها پرداخت.
«عبد» از نظر لغت عرب به انسانى مى گويند كه سر تا پا تعلق به مولا و صاحب خود دارد، اراده اش تابع اراده او، و خواستش تابع خواست او است. در برابر او مالك چيزى نيست، و در اطاعت او هرگز سستى به خود راه نمى دهد.
و به تعبير ديگر «عبوديت» - آن گونه كه در متون لغت آمده- اظهار آخرين درجه خضوع در برابر معبود است، و به همين دليل تنها كسى مى تواند معبود باشد كه نهايت انعام و اكرام را كرده است و او كسى جز خدا نيست.
بنا بر اين عبوديت نهايت اوج تكامل يك انسان و قرب او به خدا است.
عبوديت نهايت تسليم در برابر ذات پاك او است.
عبوديت اطاعت بى قيد و شرط و فرمانبردارى در تمام زمينه هاست.
و بالآخره عبوديت كامل آن است كه انسان جز به معبود واقعى يعنى كمال مطلق نينديشد، جز در راه او گام بر ندارد، و هر چه غير او است فراموش كند، حتى خويشتن را!
و اين است هدف نهايى آفرينش بشر كه خدا براى وصول به آن ميدان آزمايشى فراهم ساخته و علم و آگاهى به انسان داده، و نتيجه نهائيش نيز غرق شدن در اقيانوس «رحمت» او است.»
منبع : پايگاه عرفان
