حضرت موسى بن جعفر (ع) از پدرش، از پدرانش از حضرت حسين (ع) روايت ميكند كه آن حضرت فرمود:
«ان يهوديا من يهود الشام و احبارهم قال: لعلى فى كلام طويل: هذا آدم اسجدالله له ملائكته فهل فعل بمحمد شيئاً من هذا؟ فقال له على (ع) لقد كان كذلك ولئن اسجدالله لآدم ملائكته فان سجودهم لم يكن سجود طاعة انهم عبدو آدم من دون الله عزوجل ولكن اعترافا لادم بالفضيلة و رحمة من الله له و محمدصلى الله على وآله اعطى ما هو افضل من هذا ان الله عزوجل صلى فى جبروته والملئكة باجمعها و تعبد المؤمنون بالصلاة عليه فهذه زيادة له يا يهودى:»
فردى يهودى از يهودى هاى شام و دانشمندانشان در سخنى طولانى به على (ع) در سخنى طولانى گفت: اين آدم است كه خدا فرشتگانش را براى او به سجده و تواضع انداخت، آيا از اين برنامه چيزى را براى محمد انجام داد، على (ع) گفت به حق همين است اما، اگر خدا فرشتگانش را براى آدم وادار به سجده كرد، بى ترديد سجودشان سجود طاعت و عبادت نبود كه آدم را به جاى خدا عبادت كرده باشند، اين سجود اعتراف و اقرار به فضيلت آدم و رحمتى از جانب خدا براى او بود، ولى محمد را آنچه برتر از اين سجده بود عطا كرد، خداى عزوجل و همه فرشتگانش در جبروت به او درود فرستادند، و مؤمنان را با صلوات بر او به عبادت فرا خواند، اين است حقيقت افزونى كه براى او قرار داد.
حضرت رضا (ع) در حديثى طولانى كه اين جملات در آن است فرمود:
«ان الله تبارك وتعالى خلق آدم فاودعنا صلبه وامر الملائكة بالسجود له تعظيما لنا واكراما وكان سجود هم لله تعالى عبودية ولآدم اكراماً وطاعة لكوننا فى صلبه فكيف لانكون افضل من الملائكة وقد سجد ولادم كلهم اجمعون:» «1»
خداى تبارك و تعالى آدم را آفريد و ما را در صلبش به وديعه نهاد، و فرشتگانش را به سجده بر او فرمان داد كه اين سجده تعظيم و گرامى داشت نسبت به ما بود، و بى ترديد سجود فرشتگان عبادتى براى خدا و براى آدم اكرام و طاعت فرشتگان از حق بود، و اين همه براى اين بود كه ما در صلب او قرار داشتيم، پس چگونه ما برتر از فرشتگان نباشيم در حالى كه همه به صورت اجتماع به آدم سجده كردند.
هشام بن سالم از حضرت صادق (ع) روايت ميكند
«لما اسرى برسول الله و حضرت الصلاة اذن جبرئيل واقام الصلاة فقال: يا محمد تقدم فقال له رسول الله تقدم يا جبرئيل فقال له انا لا نتقدم على الآدميين منذ امرنا بالسجود لآدم:»
زمانى كه رسول خدا را به معراج بردند و وقت نماز رسيد جبرئيل اذان و اقامه نماز گفت: و اعلام كرد: اى محمد جلو به ايست پيامبر خدا به او فرمود جبرئيل تو جلو به ايست، جبرئيل گفت: ما از زمانى كه به سجود بر آدم فرمان يافتيم بر آدميان پيشى نمى گيريم.
حضرت على ابن الحسين از پدرش از اميرالمؤمنين از پيامبرخدا روايت ميكند كه آن حضرت فرمود: اى بندگان خدا هنگامى كه آدم نور را از صلبش درخشان و ساطع ديد در آن زمانى كه خدا از قلّه عرش اشباح و سايه هاى ما را به پشتش انتقال داد، او نور را ديد ولى اشباح و سايهها براى وى بيان نشد كه چيست؟ پرسيد پروردگارا اين انوار چيست؟ خطاب رسيد، انوار و اشباح را از شريف ترين بقعه هاى عرشم به پشت تو انتقال دادم و به اين خاطر فرشتگان را به سجده بر تو فرمان دادم چرا كه تو ظرف اين سايهها و اشباح بودى، آدم گفت پروردگارا اگر براى من روشن ميساختى اين اشباح چيست مايه دل خوشى من بود، خطاب رسيد اى آدم به قلّه عرش بنگر، پس صورت انوار اشباح ما كه در پشتش بود در عرش منعكس شد آن چنان كه صورت انسان در آئينه صاف منعكس ميگردد، پس آدم اشباح ما را ديد و گفت: پروردگارا اين اشباح چيست؟ خطاب رسيد اى آدم اين اشباح برترين مخلوقات و موجودات من است، اين محمد (عليهما السلام) است و من حميد در امورم هستم، نام او را از نام خود مشتق ساختم، و اين على است و من على عظيم هستم، نام او را از نام خود گرفتم، و اين فاطمه است و من آفريننده آسمانها و زمينم او جداكننده دشمنانم از رحمت من است در آن روزى كه حكم و قضاى من جارى ميشود، و جداكننده دوستان من است از آنچه به ناحق به آن سرزنش ميشدند، نام او را از نام خود مشتق نمودم، و اين حسن است و اين حسين و من محسن و زيبا كارم، نام هر دو را از نام خود گرفتم، اينان خوبان و ارزشمندان خلق من هستند، به وسيله آنان از مردم ميگيرم و به خاطر آنان به مردم عطا ميكنم، و به وسيله آنان كيفر ميدهم و به خاطر آنان پاداش ميبخشم، اى آدم به آنان به من متوسل باش هنگامى كه گرفتارى سخت به تو ميرسد، آنان را شفيعان خود به نزد من قرار ده، من به خود سوگند خوردهام سوگندى حق كه به خاطر آنان اميدى را نا اميد نكنم و سائلى را نرانم، به همين خاطر وقتى آدم دچار محروميت از بهشت به خاطر نزديك شدن به درخت شد، خدا را به وسيله آنان خواند، خدا هم توبه او را پذيرفت و او را مورد آمرزش قرار داد. از اميرالمؤمنين (ع) در معناى سجود روايت شده:
«معناه، منها خلقتنى يعنى من التراب، و رفع رأسك من السجود معناه، منها اخرجتنى، والسجدة الثانية واليها تعيدنى ورفع رأسك من السجدة الثانية ومنها تخرجنى تارة اخرى:»
معناى سجده اين است كه مرا از اين خاكى كه پيشانى بر آن نهادهام آفريدى و برداشتن سرت از خاك به اين معناست كه مرا از آن درآوردى و به صورت انسانى آراسته و با خلقتى كامل قرار دادى، و معناى سجده دوم اين است كه مرا با مردن به خاك باز ميگردانى و سربرداشتن از سجده دوم به اين معناست كه دوباره مرا از آن بيرون ميآورى.
و نيز از آن حضرت روايت شده:
«انى لاكره للرجل ترى جهته جلحاء ليس فيها شيى من اثر السجود:»
من بر انسان نمى پسندم كه پيشانياش صاف ديده شود و در آن هيچ نشانهاى از سجده نباشد.
و در روايتى فرموده:
«لايقرب من الله سبحانه الا كثرة السجود والركوع:»
سبب قرب به خدا جز سجود و ركوع بسيار نيست.
از حضرت صادق (ع) روايت شده:
«ان العبد اذا اطال السجود حيث لايراه احد قال الشيطان واويلاه اطاعوا و عصيت وسجدوا وابيت:»
بنده حق چون سجده را در جائى كه كسى او را نمى بيند طولانى كند شيطان ميگويد: واى بر من فرزندان آدم اطاعت كردند و من عصيان ورزيدم، و سجده كردن و من امتناع نمودم.
سعيد بن يسار ميگويد به حضرت صادق (ع) گفتم:
«ادعوا وانا راكع او ساجد، نقال نعم ادع و انت ساجد فان اقرب مايكون العبد الى الله وهو ساجد ادع الله لدنياك وآخرتك:»
من از پيشگاه حضرت حق مسئلت و درخواست ميكنم در حالى كه در ركوع يا سجودم، فرمود خوب است در حالى كه در سجدهاى دعا كن زيرا نزديك ترين حالت عبد به پيشگاه خدا در سجده بودن اوست خدا را در آن حال براى خير دنيا و آخرتت بخوان.
منبع : پايگاه عرفان
