چشمه خشکیده‏ی شعر مرا پر آب کن ازپروانه بهزادی آزاد

چشمه  خشکیده ی شعر مرا پر آب کن

بیت های تشنه و درمانده را سیراب کن

برگ های دفترم این روزها پژمرده اند

 لااقل یک برگ را مهمان شعری ناب کن

ای تو مهتابی ترین؛ یک لحظه کوتاه نیز 

برکه ی شعر مرا آیینه ی مهتاب کن

در قنوت یک عطش، بیدار بودم تا سحر

نهر عطشان وجودم را پر از سیلاب کن

با همان لالایی شیرین که اصغر خواب رفت

کودک شش ماهه ی شعر مرا هم خواب کن

دستهای بر زمین افتاده ات  شد دستگیر

تشنگان بر زمین افتاده را سیراب کن

من که امشب بر تمام بیت هایت در زدم

با فقط یک قافیه، یک قطره ، فتح الباب کن