ضرورت آماده باش دائمی منتظران مهدی (ع)

پدید آورنده : حسین دوستی 

«وی نبرد مسلحانة خود را تا نابودی و اضمحلال کامل حکومت های جابر دنبال می کند.» و البته «به وسیلة مبارزان و همچنین ترسی که خداوند در دل دشمنان ایجاد می کند یاری می شود.» در نتیجه «به هیچ سرزمینی روی نمی آورد مگر آنکه پرچم اسلام در آنجا به اهتزاز درآید.»

انتظار، شعار پایداری و بیرق ایمان به طلوع خورشید زندگی است. طلوعی که با درخشش انوار ایزدی، پرده های تیرة ستم و نومیدی، از هم دریده شده، و جهانی آکنده از داد و دادگری و روزگار طلایی ارزش های جاوید بشری پدیدار خواهد شد. بدیهی است که چنین انتظاری، شورآور، امیدبخش و تحرک آفرین باشد. منتظران ظهور مهدی(عج) با آرزوی برپایی عدالت در گستردة گیتی، در انتظاری هوشیارانه، با تهذیب نفس خود و با تزکیة جامعه در فراهم آمدن قیام «مهدی موعود» تلاشی سترگ و با صلابت در پیش گرفته اند.منتظران مهدی، در انتظار ظهور «قائم» به «قیام انفسی» و «قیام آفاقی» می پردازند و ابتدا بر اساس آنچه از بزرگان توشه گرفته اند، در انتظار «مصلح» سعی می کنند خود، «صالح» باشند و لذا در تهذیب نفس خود، همتی وافر دارند تا خود را بر اساس احکام حیات بخش اسلام تربیت نمایند. در نتیجه وقتی در «قیام انفسی» خود به پیروزی رسیدند و خود را شایستة الزام رکاب پیشوای «قائم» خود دیدند، آن گاه در «قیام آفاقی» با به دوش کشیدن پرچم پایداری و بیداری، در خط حماسه ها به راه افتاده؛ سلاح بر کف گرفته، هر لحظه گوش به ندای آن منادی آسمانی می مانند تا ظهور دولت یار را نوید دهد. آنان با دل هایی استوار، با اندیشه هایی روشن و عقلی کامل و با چهره هایی نورانی، هماره چشم در راهند و هر صبح و شام، تعجیل در ظهورش را از خداوند درخواست می کنند.

آماده باش دائم

این انتظار عظیم و شکوهمند، ابعاد گوناگونی دارد: بعد پارسایی، بعد تقید مکتبی و بعد آمادگی نظامی1 که از اهمیت خاصی برخوردار است.بنابراین بحث ما در این گفتار، بیشتر بر روی آمادگی نظامی منتظران متمرکز می باشد. چون ابعاد دیگر را بسیاری از بزرگان و شیفتگان حضرت مهدی(ع) مطرح کرده و بر آمادگی های معنوی منتظران، به طور جدّی تأکید نموده اند. بدین ترتیب ما، مرحلة نهایی آمادگی های منتظران را مطرح کرده و یقین داریم که منتظران با ایجاد معنویات لازم، خود را شایستة برخورداری از پیشرفته ترین تشکیلات و سلاح های نظامی نموده اند، چرا که فرد صالح، می داند که کاربرد سلاح نظامی، در دفاع از مظلومان تاریخ و برای ایجاد عدالت اجتماعی است.اینک منتظران ظهور دولت یار، همیشه خود را آمادة استقبال از موکب همایونی دلدار خود می بینند، و در حقیقت در یک آماده باش دائم به سر می برند. اینان منتظر قیامی بزرگ و حرکتی عظیم در جهانِ آکنده از ظلم بیدار و تاریکی ها و سردی ها هستند، تا به یمن این قیام، سپیده دمیده و طلوع فجر، آفاق را بشکافد و خورشید رهایی سر زند.

بدیهی است قیامی که برای برپایی عدالت در جامعه ای آکنده از بی عدالتی، انجام خواهد گرفت، رودررویی هایی با جبهة کفر و باطل خواهد داشت.لذا آماده باش برای چنین انقلابی جهانی، به آمادگی قوی و پرصلابتی نیاز دارد. همان گونه که در احادیث خوانده ایم:

«وی نبرد مسلحانة خود را تا نابودی و اضمحلال کامل حکومت های جابر دنبال می کند.» و البته «به وسیلة مبارزان و همچنین ترسی که خداوند در دل دشمنان ایجاد می کند یاری می شود.» در نتیجه «به هیچ سرزمینی روی نمی آورد مگر آنکه پرچم اسلام در آنجا به اهتزاز درآید.»2

بنابراین مسلمانان بر اساس تعلیمات پیشوایان خود، همیشه بر آمادگی نظامی و تقویت نیروی سلحشوری خویش، اقدام می کنند تا به هنگام طلوع طلیعة حق، به صف پیکارگران رکاب مهدی(ع) بپیوندند و در آن نبرد بزرگ حق و باطل، حماسه آفرینند و حضوری فعال داشته باشند.

در روایات «انتظار» دستوری انقلابی از رئیس مذهب شیعه، امام جعفر صادق(ع)، به «منتظران» صادر گردیده که همیشه چون منشوری آسمانی، بر پرچم سپاه آنان تحریر شده است. این دستور فرماندهی، سلحشوران منتظر را به آماده باش دائمی و نیرومند و مسلح بودن فرا می خواند:

باید هر یک از شما برای خروج قائم اسلحه تهیه کند، اگر چه یک نیزه.3 به همین دلیل، می بینیم در گذشته، شیعیان به این امر توجه بیشتری داشته اند و هر کدام سلاحی تهیه می کردند و خود را آمادة شرکت در استقرار عدل بزرگ می نمودند. این مطلب قابل توجه است که انتظار فرج، از مقولة گفتار نیست، بلکه انتظاری عملی، با ایمانی محکم و خروشی در برابر ستم، و بیداد و غریوی در آفاق است:

1. قاسم بن زکریا می گوید: من در خانه عبّادبن یعقوب رواجنی (م.250 ق)، شمشیر به دیوار آویخته ای دیدم. پرسیدم: این برای کیست؟ او گفت: این را آماده کرده ام تا با آن در رکاب حضرت مهدی(عج) بجنگم.4

این دقیقاً، اجرای دستور فرماندهی شیعه ـ امام جعفر صادق(ع) ـ است. در فرازی از زیارت «سرداب مقدس» آمده است:

أللّهم کما جعلت قلبی بذکره معموراً، فاجعل سلاحی بنصرته مشهوراً.

خداوندا! همچنان که دل مرا، با یاد حجّت خود، مهدی، آباد و زنده ساختی، سلاح مرا نیز در راه یاری او آماده و آخته ساز!

و در ادامة زیارت، از خدا درخواست می کنیم که:

اگر چنان شد که مرگ، مرا از درک حضور مهدی(ع) محروم ساخت، خدایا! تو مرا به هنگام ظهور او، زنده کن تا از گور خویش سر بر آورم، و کفن بر بندم و در رکاب او جنگ کنم.5

می بینیم که در این زیارت نیز از «سلاح مشهور» (شمشیر آخته) و جنگ در رکاب مهدی سخن می رود و این به معنای آماده باش دائمی منتظران دولت مهدوی است.

2. ابن بطوطه در سفرنامة خود، ذیل عنوان «ندبة شیعیان حلّه برای امام زمان» آورده است که:

در نزدیکی بازار بزرگ شهر، مسجدی قرار دارد که بر در آن پردة حریری آویزان است و آن جا را مسجد صاحب الزمان می خوانند. شب ها پس از نماز، صد نفر مرد مسلح با شمشیرهای آویخته اسبی یا استری را گرفته و به سوی همان مسجد روانه می شوند. سایر مردم از طرفین این دسته حرکت می کنند و چون به مسجد می رسند در برابر در ایستاده، آواز می دهند که: «بسم الله ای صاحب الزمان بسم الله! بیرون آی که تباهی روی زمین را فرا گرفته و ستم فراوان گشته، وقت آن است که برآیی تا خدا به وسیلة تو حق را از باطل جدا کند.»6

3. یاقوت حموی، مورخ معروف قرن هفتم هجری می نویسد: در سال های نخست تسلط مغولان بر ایران، مردم شهر کاشان، هر روز هنگام سپده دم، از دروازه خارج می شدند و اسب زین کرده ای را یدک می بردند، تا حضرت مهدی(ع) در صورت ظهور بر آن اسب سوار شوند.7

4. «قزوینی» در کتاب اخبار العباد و آثار البلاد نوشته:

شیعیان قم و کاشان هر صبح جمعه مسلّح و مجهز با اسبان سواری از شهر بیرون می آیند و در بیابان، حالت انتظار دارند که مهدی موعود(ع) بیاید و اینان در رکابش باشند، وقت می گذرد و اینان برمی گردند اما با تأسف می گویند: این جمعه هم نیامد.8

5. در زمان فرمانروایی سربداران نیز نظیر همین عمل در شهر سبزوار معمول بوده است به طوری که میرخواند در روضة الصفا می نویسد: «هر بامداد و شب، به انتظار صاحب الزمان(ع) اسب کشیدندی.9»

آری، مهدی طلبان، این شیعیان بیداردل و هوشیار، همیشه آماده بودند و عملاً آمادگی خود را ابراز می نمودند. شمشیر خود را آماده کرده و مسلحانه منتظر ظهور امام زمان، ارواحنا فداه بوده اند.البته این اعلام آمادگی ها در تاریخ منتظران نیز مشاهده می شود:

1. مرحوم آیت الله سید حسین صدر (1354ـ 1272 ق) ضمن شرح حال سید رضا موسوی آملی می نویسد: «من کسی را ندیدم که بیشتر از او یاد حضرت صاحب الزمان بکند. در نزد او شمشیری بود که آن را خریداری کرده بود تا با آن جهاد کند».10

2. مرحوم آیت الله سید محمد طاهر شیرازی

(م 1345 ق) روزی که در شیراز چشم از جهان فرو بست، سه قبضه شمشیر داشت: یکی بزرگ و دو شمشیر متوسط، که اولی را برای خود و آن دو را جهت دو فرزندش گذارده بود. به این امید که به هنگام ظهور و فرج بقیةالله با آن شمشیر در رکاب حضرتش با دشمنان خدا به ستیز و جنگ بپردازد.11

3. در خانة مرحوم آیت الله سید صادق آل محمد اولین امام جمعة اهر (م 1364.ش)، شمشیری بر بالای طاق کتابخانه ای آویزان بود. از بعضی بزرگان منطقه و منسوبین آن مرحوم، شنیدم که مرحوم حضرت آیت الله آل محمد نیز در اجرای دستور تعلیمی امام صادق(ع)، این شمشیر را همیشه در خانه داشتند تا به هنگام ظهور آقا اما زمان (عج) بتوانند در رکاب معظم له قرار گیرند.»

هر چند بعضی ها، این نوع سلاح و حرکت های حماسی و تجهیز اسب و شمشیر را نوعی کار نمادین و تمثیلی می دانند، امّا این نوع کارها خود، تأثیری بسزا در زنده نگه داشتن اعتقاد به انتظار و یادآوری دعا و تلاش برای تعجیل فرج و ظهور حضرت مهدی(ع) داشته است و انقلاب های مختلف شیعیان در طول تاریخ، این را ثابت کرد که همة آن کارها، نمادین و تمثیل نبوده است و در موقع خود، همان سلاح ها و اسب ها، در حرکت های انقلابی شیعه، حماسه آفریده اند.

فرمایش حضرت امام خمینی(ره) به جوانان بسیجی که فرمود: من در 17 سالگی تفنگ داشتم»، تأییدکنندة امر است که مسلمان باید همیشه آماده باشد و خود را در مقابل دشمنان تجهیز نماید. که البته امروزه، با ایجاد حکومت اسلامی، امر تهیه و آموزش سلاح بر عهدة حکومت می باشد و سپاس خدای را که به خوبی انجام می گیرد.

در «زیارت اربعین» می خوانیم:

و نصرتی لکم معدّة...

ای پیشوایان دین! من همیشه آماده یاری شما هستم.

و این ابراز صریح آماده بودن مسلمانان است و این آمادگی قطعاً باید با کردار باشد و شیعه در این آمادگی، حتماً باید قدرت دفاعی خود را بیشتر نماید.

همچنین در «زیارت جامعه » می خوانیم:

سلمٌ لمن سالمکم، و حربٌ لمن حاربکم.

ای پیشوایان دین! من در برابر هر کس که با شما از در اطاعت و تسلیم درآمده، در سلم و آشتی هستم، و در برابر هر کس که با شما جنگیده است، در حال جنگم!

این شعارهای شورآور و حماسه ساز، تفسیر حقیقی اقدام برای آمادگی نظامی منتظران مهدی(ع) است. این است که باید مسئله آمادگی و «تمرین نظامی» را جدّی گرفت. باید این امر را مهم دانست، خصوصاً در جهان امروز که ظالمان با توسل به زور و خشونت و زرّادخانه های خود، به فکر مقابله جدی با مسلمانان می باشند و می خواهند با قدرت توپ و تفنگ، و بمب و موشک، صدای عدالت خواهی و عدالت گستری را در گلو خفه نمایند. لذا باید عدالت خواهان و عدالت گستران، بیشتر از قلدران و ظالمان، مجهز و مسلح به پیشرفته ترین سلاح های نظامی باشند تا با آن ها در دل ستمگران، رعب و وحشت ایجاد کنند و از تهدید و تحقیر آنان بشریت، جلوگیری نمایند.

امروز ما خوشحالیم که با پیروزی انقلاب اسلامی، این امر ـ آمادگی دفاعی ـ در بین اکثریت مردم عملی شده و با همت تشکل مقدس بسیج سپاه پاسداران انقلاب اسلامی میلیون ها نفر با آموزش های نظامی به جبهة «منتظران آماده» پیوسته اند و همیشه آماده در سنگر مبارزه با ذلت پذیری و استعمارزدگی، به فراهم نمودن مقدمات تشکیل حکومت حضرت مهدی (عج) مبادرت می ورزند و نهادهای نظام اسلامی با ایجاد بسترهای مناسب برای تربیت منتظران مهدی(عج) در تمام ابعاد، برنامه ریزی می کنند. لیکن باید دانست که آمادگی نظامی ما، فقط و فقط به خاطر دفاع از مظلومان و مستضعفان در قبال زورگویان و ستمگران می باشد و دولت مقتدر مهدوی نیز برای رفاه حال بشریت و نجات عدالت و آزادی از چنگ ظالمان، دست به اسلحه می برد و بر اساس نص صریح قرآن کریم، مسلمانان با یکدیگر مهربان و با کافران، برخوردی شدید دارند:

محمد رسول الله و الذین معه أشدّاء علی الکفار رحماء بینهم.12

محمد پیامبر خداست؛ و کسانی که با اویند، بر کافران ‍ [و] با همدیگر مهربانند.

بالاتر این که، باید بدانیم باتشکیل دولت مهدی(عج)، جهانی آکنده از صلح و صفا و صمیمیت ایجاد شده و همة جهانیان از تشکیل این دولت ابراز خوشنودی خواهند نمود و بشر به بیشترین و بهترین آرامش و پیشرفت و علم و اندیشه دست پیدا خواهد کرد و این گونه، آینده از آن مسلمانان عدالت گستر خواهد بود.

پی نوشت ها:

1. حکیمی، محمدرضا، خورشید مغرب، صص 270 تا 273.

2. پایان شب سیه، ص 15.

3. حکیمی، همان، ص 274، به نقل از بحارالانوار ج 52، ص 366.

4. حقوق فراموش شدة امام زمان، ص 43.

5. محدث قمی، مفاتیح الجنان فصل «زیارت های حضرت صاحب الامر(ع)».

6. کریمی جهرمی، علی، مهدی، مقتدای مسیح، ص 139.

7. نهضت سربداران خراسان، ص 15 و 16.

8. حقوق فراموش شده امام زمان، ص 44.

9. ویژه نامة شمس ولایت، سال 1379، ص 103.

10. حقوق فراموش شده امام زمان، ص 44.

11. همان، ص 45.

12. سوره فتح (48) آیه 29.