آلوده به هواى نفس اگر خواستار خير دنيا و آخرت خويش است، اگر طالب خير و خوشبختى زيردستان خود است، اگر خواهان اصلاح باطن و عمل و اخلاق است، چاره اى ندارد جز اينكه همانند رزمنده اى شجاع و قدرتمندى نترس وارد ميدان جنگ با هوا شود، و بداند كه در اين جنگ نصرت و رحمت و قدرت خداوند بدرقه ى اوست، و پيروزى وى و شكست هوا مسأله اى صد در صد است.
اگر امكان اين جنگ و پيروزى وجود نداشت، بعثت انبيا، امامت امامان و نزول كتب آسمانى بيهوده مى نمود.
چون امكان اين جنگ و مبارزه و پيروزى جهادگر، و شكست بت هوا براى همگان ميسر است، بعثت انبيا و امامت امامان و نزول كتب آسمانى تحقق پيدا كرده، و در اين زمينه حجت خدا بر همگان تمام، و كسى را در اين زمينه عذر قابل قبولى در دنيا و آخرت نيست.
انسان تا گرفتار هواى نفس نشده، و زمينه ى پديد شدن اين بت خطرناك، برايش فراهم نيامده بايد به طور دايم در حال مراقبه و توجه و ياد خدا باشد، و خود را از آلوده شدن به تمام محرمات كه موجب ظهور اين بت است حفظ كند كه اين حفظ نفس، عين كرامت و شرافت و موجب ظهور روح تقوا در باطن انسان است.
آدمى وقتى بر اثر غفلت دچار بت هوا شد، و پس از مدتى بر اثر بارقه ى الهى يا الهام نفسى، يا شنيدن موعظه و نصيحت، يا مشاهده ى احوالات پاكان، به ظهور و حكومت اين بت در باطن خود و آثار بسيار شومش آگاه شد، در مبارزه و جنگ با او نبايد معطل شود و سستى به خرج دهد، بايد به عنوان امرى واجب و بلكه بالاتر از واجب، و به عنوان پيروى از دستور خداى حكيم، و اجابت دعوت انبيا و امامان، و براى اصلاح حال و اخلاق و عمل، با اسلحه ى ترك گناه و روى آوردن به عبادت و كار خير، و همنشينى با پاكان، و اصلاح درخت مال از حرام، به جنگ بت هوا برود كه در اين جنگ پيروزى او حتمى است، و جنگى است كه معارف الهيه از آن تعبير به جهاد اكبر كرده اند.
از امام صادق عليه السلام روايت شده:
انَّ النَّبِىَّ بَعَثَ سَريَّةً، فَلَمّا رَجَعُوا قَالَ: مَرْحَباً بِقَوْمٍ قَضَوُا الجِهادَ الاصْغَرَ، وَبَقِىَ عَلَيْهِمُ الجِهادُ الاكْبَرُ. فَقيلَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! وَمَا الجِهادُ الاكْبَرُ؟ قَالَ: جِهادُ النَّفْسِ .
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم جمعيتى را به جنگ با دشمن فرستاد، زمانى كه ارتش اسلام بازگشت، فرمودند: آفرين به قومى كه جهاد كوچك را گذراندند و جهاد اكبر بر عهده ى آنان مانده، گفته شد: يا رسول اللَّه جهاد اكبر چيست؟ فرمودند:
جهاد با نفس.
روشن است كه منظور از جنگ با نفس با ذات و هويت نفس نيست، بلكه جهاد با عارضه ى خطرناكى است كه قرآن از آن عارضه تعبير به هوا كرده.
جهادگر با هواى نفس، جهادش از هر جهادى باارزش تر، و مهاجر از هواى نفس هجرتش از هر هجرتى افضل، و پاداش جهاد و هجرتش، از پاداش هر عملى عظيم تر است.
حضرت على عليه السلام كه خود در اين زمينه جهادگر و مجاهدى بى نظير است
مى فرمايند:
مَا الْمُجاهِدُ الشَّهِيدُ فى سَبِيلِ اللَّهِ بِاعْظَمَ اجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ، لَكادَ الْعَفِيفُ انْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلَائِكَةِ .
پاداش رزمنده اى كه در راه خدا شهيد شده بيشتر از كسى نيست كه به هر گناهى توانايى داشته ولى خوددارى از گناه نموده، نزديك است خوددار از گناه فرشته اى از فرشتگان شود.
منبع : پایگاه عرفان
