خوردن و آشاميدن، پوشيدن و سود بردن، و بهره گيرى از هر نعمتى بدون توجه به اينكه نعمت به اراده ى چه كسى به وجود آمده؟ چگونه پديد آمده؟
براى چه بر سر سفره ى حيات قرار داده شده؟ چه عواملى در رنگ و مزه و بو و انرژى آن در عرصه گاه هستى دخيل بوده و خلاصه بدون انديشه در يك لقمه ى نان، يا يك قطعه پارچه، يا زمينى آماده براى كشاورزى، يا چشمه اى جوشان، يا رودى جارى، يا جنگلى انبوه از درختان مفيد، و اينكه با كمك چند ميليون يا ميليارد عامل به وجود آمده تا ساختمان حيات انسان برپا شود؟ كار حيوانات و غافلان و بى خردان است.
انديشمندان به تمام نعمت هايى كه در اختيار دارند با چشم عقل و بينايى قلب مى نگرند تا وجود نعمت دهنده را در كنار نعمت لمس كنند، و فوايد نعمت را بيابند و از نعمت به همان صورت كه پديد آورنده ى نعمت خواسته استفاده نمايند.
قرآن كه كتاب هدايت است مردم را بدين صورت به نعمت هاى الهى توجه مى دهد:
«يا أَيُّهَا النَّاسُ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ هَلْ مِنْ خالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ».
اى مردم! نعمت هاى خدا را بر خود توجه كنيد، آيا آفريننده اى جز خدا هست؟ خدايى كه از آسمان و زمين به شماروزى مى دهد، جز او معبودى نيست پس به كجا روى مى آوريد؟
آرى تمام نعمت ها با فوايدى كه دارند دليل بر يگانگى حق، و برهان بر توحيد ذات و راهى آسان براى شناخت حضرت حق است.
منبع : پایگاه عرفان
