خدا به موسى بن عمران عليه السلام مى فرمايد:
«هَبْ لِى مِنْ قَلْبِكَ الخُشُوع وَ مِنْ بَدَنِكَ الخُضُوع وَ مِنْ عَيْنَيكَ الدُّمُوع»
وقتى نزد من مى آيى، اين گونه بيا: با قلب خاشع بيا، يعنى قلبى كه حسد، غرور، منيّت، طمع و كبر ندارد. با اين دل بيا.
با گردن كج، خاك نشينى، خاكسارى، آرام، با ادب، چون حريم، حريم حضرت حق است. بالا و پايين پريدن در اين مجالس مذهبى و سينه زنى كار افرادى است كه مى خواهند مردم را براى مدتى سرگرم كنند.
اى موسى! بدن تو در كمال خاكسارى باشد، در حريم من عربده نكش:
«وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ » فقط اشك بريز، چون ارزش كار تو با اشك بالا مى آيد. چشم خود را به من بده، براى چه داد مى كشى؟
«إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَآءِ» مگر من نمى شنوم كه عربده مى كشى؟ عربده كشيدن كار مردم با ادب نيست. در قرآن مجيد آمده است كه مى فرمايد: صداى خود را پايين بياور، سر چه كسى داد مى كشى؟ آداب دعا خواندن و عزادارى ما گم شده است. كارهاى ما در دعا و عزادارى اختراعى و من درآوردى شده است. هم خلاف قرآن است و هم خلاف خواسته پروردگار.
خدا در سوره حجرات مى فرمايد: زمانى كه نزد پيغمبر صلى الله عليه وآله مى رويد، دهان را باز نكنيد و هر طورى كه مى خواهيد صدا بيرون بدهيد، بلكه مانند وقتى كه دور هم جمع مى شويد، بسيار آرام با حضرت حرف بزنيد. داد نزنيد و فرياد نكشيد.
«لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا» روز قيامت كه قبرها را شكافته، از حضرت آدم عليه السلام تا آخرين نفر را در بياورند، ميلياردها مرد و زن در پيشگاه من قرار مى گيرند، حتى صداى نفس كشيدن از آنها شنيده نمى شود، چون پيشگاه حضرت حق است.
حتى در قرآن مى فرمايد:
«لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ » اين آيه در سوره هود است: حتى يك نفر نيز اجازه ندارد كه دهان خود را باز كند و حتى «يا رب» بگويد، مگر اين كه من اجازه بدهم.
در اين آيه «نَفْسٌ » نكره در سياق نفى است كه افاده عموم مى كند، يعنى: حتى پيغمبر صلى الله عليه وآله نيز اجازه حرف زدن ندارد مگر اين كه خدا اذن بدهد.
خيلى به ما لطف كرده اند كه نماز صبح، مغرب و عشاء را اجازه داده اند كه دو ركعت اولش را با صدا بخوانيم، آن هم آرام، و الا بيشتر قسمت هاى نماز بى صدا است. ظهر و عصر را كه اصلًا اجازه نداده اند با صدا بخوانيم. بى ادبى در اينجا، بطلان عمل را در پى دارد، اما نماز صبح، مغرب و عشا را به تو اجازه دادم كه با صدا بخوانى، آن هم آرام:
«وَاغْضُضْ مِن صَوْتِكَ » چند بار در قرآن فرموده است: صداى خود را پايين بياوريد و آهسته حرف بزنيد. حتى با مردمى كه به حرف شما گوش نمى دهند، آرام حرف بزنيد. پروردگار نيز تا كنون بر سر كسى داد نكشيده است. بعد از اين كه ديد حرفش را گوش نكردند، با عذاب، زلزله، يا با مرگ همگانى آنها را از دنيا مى برد.
دعا بايد اين گونه باشد:
«ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَهً »
منبع : پایگاه عرفان
