بررسى آياتى در مورد صابران‏

اين سه آيه درباره صبر وآثار آن را ببينيد، نمونه اين سه آيه را در هيچ سوره ديگر قرآن خبر ندارم:

«إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَمُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَئِكَه أَلَّا تَخَافُوا وَ لَا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّهِ الَّتِى كُنتُمْ تُوعَدُونَ* نَحْنُ أَوْلِيَآؤُكُمْ فِى الْحَيَوهِ الدُّنْيَا وَ فِى الْأَخِرَهِ* وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِى أَنفُسُكُمْ وَ لَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ نُزُلًا مّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ » «1» صابران ديگر چه مى خواهند؟ دراين سه آيه، خدا در روز قيامت هر چه مهر ومحبت داشته باشد، خرج صابران خواهد كرد. من عمرى با گناه رو در رو شوم و به گناه بگويم: تو را نمى خواهم و با عبادات رو به رو شوم و بگويم: باجان و دل شما را مى خواهم و عمرى با تلخى ها، حوادث و ناگوارى ها رو به رو شوم و به پروردگار بگويم: راضى به رضاى تو هستم. صبركنم.

كسانى كه اعلام كردند: بت و طاغوت هيچ كاره ما نيستند. دلار، هواى نفس، زن مرد، صندلى قدرت و علم معبود مانيستند، بلكه:

«قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ » پروردگار و معبود ما فقط «الله» است، هر چه او و پيغمبران او بگويند، مى گوييم: چشم و هر چه غير او بگويد، اگر مطابق با خواسته او نباشد، به راحتى آن را رد مى كنيم و مى گوييم: نه اين را مى گويند: «ثُمَّ اسْتَقَمُوا» ايستادگى و صبر مى كنند. نه به زلف گناه گره مى خورند و نه عبادت را از دست مى دهند و نه در تلخى ها با خدا قهر مى كنند.

اين پايدارى و صبر تا كجا بايد طول بكشد؟ در قرآن مى فرمايد: تا وقتى كه چهره مبارك ملك الموت پيدا شد، كه بايد عبد من، اين انسان صابر و با استقامت را به عالم بعد انتقال دهند. به ملك الموت مى گويم:

در گرفتن جانش عجله نكنيد. صبر كنيد. قبل از اين كه بميرد «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَئِكَه » فرشتگان رحمت من در كنار بسترش نازل مى شوند.

ملائكه نازل مى شوند، محتضر زن، فرزند، خانه، مغازه، دنيا و عمر را از دست مى دهد، لذا ممكن است دچار ترس از مردن باشد، اما «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَئِكَه أَلَّا تَخَافُوا» فرشتگان من به او مى گويند: نترس، داريم تو را به ميهمانى مى بريم.

مى دانى ميهماندار تو كيست؟ خدا. مرگ، جنازه، سنگ مرده شورخانه و قبر را حساب نكن، اين ها براى بدن تو است. چنين مرگى قبلًا براى تو بوده است: تو در رحم مادر بودى، جفت بدنت نيز بود، او تو را اداره مى كرد، وقتى به دنيا آمدى، نيازى به آن جفت نبود، جفت را بريدند و گفتند: آن را ببريد و دفن كنيد. بدن تو، جفت روح تو است. در برزخ نيازى به اين بدن نيست، چنانچه در دنيا نيازى به جفتى كه به ناف تو وصل بود، نداشتى.

ما تو را از اين بدن سبك مى كنيم و روح تو را به ميهمانى خدا مى بريم. بدن تو امانت بوده است، در زمين مى ماند و خاك مى شود. روز قيامت كه برپا شد، دوباره به اين جفت نياز پيدا مى كنى كه با شكم آن، غذاى درست را بخورى و با غريزه اش، در كنار حورالعين باشى و با گوش آن بدن، صداهاى موسيقى بهشتى را بشنوى و با چشمش، مناظر بهشت را ببينى.