الهی ، ای امید صادقان ، ای مهربانترین مهربانان ، ای پیدای پنهان ، ای یاور مستضعفان ، ای دلگرمی غریبان ، وجودم را صدف مروارید معرفت گردان ، مرا از زمرۀ پاکان درگاه گردان ، وجودم را بر عذاب حرام گردان ، جانم را در عبادت شکوفا گردان ، عنقای عقلم را در کوی شناخت مقیم گردان ، از چشمه محبت و عشق در کامم گردان . این زشت خوی را از خوبان گردان ، این ظلوم و جهول را عادل و عالم گردان ، در خاکساری و تواضع چون موران گردان ، به سوی کویت روان گردان ، قلبم را دریای معرفت و بینش گردان ، شراب طهورم بنوشان ، جامه معنویت بپوشان ، از سرزمین وجودم گل عشق و محبت برویان ، هیزم گناهم را به آتش مغفرت بسوزان ، از گردونه ناسوتم برهان ، به کشور لاهوتم برسان ، دربارگاه لطفت بخندان ، از بندگان خالصت بگردان ، روح حیوانی از من بستان ، خطاب ارجعی به گوشم بر خوان ، در حریم رحمتت مهمان گردان .
بر گرفته از کتاب مونس جان استاد حسین انصاریان
